گفت کل عمرت ای نحوی فناست ** ز آن که کشتی غرق این گردابهاست‌‌

گفت کل عمرت ای نحوی فناست ** ز آن که کشتی غرق این گردابهاست‌‌ 2840

محو می‌‌باید نه نحو اینجا بدان ** گر تو محوی بی‌‌خطر در آب ران‌‌

آب دریا مرده را بر سر نهد ** ور بود زنده ز دریا کی رهد

چون بمردی تو ز اوصاف بشر ** بحر اسرارت نهد بر فرق سر

ای که خلقان را تو خر می‌‌خوانده‌‌ای ** این زمان چون خر بر این یخ مانده‌‌ای‌‌

گر تو علامه‌‌ی زمانی در جهان ** نک فنای این جهان بین وین زمان‌‌ 2845

مرد نحوی را از آن در دوختیم ** تا شما را نحو محو آموختیم‌‌

فقه فقه و نحو نحو و صرف صرف ** در کم آمد یابی ای یار شگرف‌‌

آن سبوی آب دانشهای ماست ** و آن خلیفه دجله‌‌ی علم خداست‌‌

ما سبوها پر به دجله می‌‌بریم ** گر نه خر دانیم خود را ما خریم‌‌

باری اعرابی بدان معذور بود ** کو ز دجله بی‌‌خبر بود و ز رود 2850

گر ز دجله با خبر بودی چو ما ** او نبردی آن سبو را جا به جا

بلکه از دجله چو واقف آمدی ** آن سبو را بر سر سنگی زدی‌‌

قبول کردن خلیفه هدیه را و عطا فرمودن با کمال بی‌‌نیازی از آن هدیه و از آن سبو

چون خلیفه دید و احوالش شنید ** آن سبو را پر ز زر کرد و مزید

آن عرب را کرد از فاقه خلاص ** داد بخششها و خلعتهای خاص‌‌

کاین سبو پر زر به دست او دهید ** چون که واگردد سوی دجله‌‌ش برید 2855

از ره خشک آمده ست و از سفر ** از ره آبش بود نزدیکتر

چون به کشتی درنشست و دجله دید ** سجده می‌‌کرد از حیا و می‌‌خمید

کای عجب لطف این شه وهاب را ** وین عجبتر کو ستد آن آب را

چون پذیرفت از من آن دریای جود ** آن چنان نقد دغل را زود زود

کل عالم را سبو دان ای پسر ** کاو بود از علم و خوبی تا به سر 2860

قطره‌‌ای از دجله‌‌ی خوبی اوست ** کان نمی‌‌گنجد ز پری زیر پوست‌‌

گنج مخفی بد ز پری چاک کرد ** خاک را تابان تر از افلاک کرد

گنج مخفی بد ز پری جوش کرد ** خاک را سلطان اطلس پوش کرد

ور بدیدی شاخی از دجله‌‌ی خدا ** آن سبو را او فنا کردی فنا