پس دمی مردار و دیگر دم سگی ** چون کنی در راه شیران خوش تگی‌‌

پس دمی مردار و دیگر دم سگی ** چون کنی در راه شیران خوش تگی‌‌ 2875

آلت اشکار خود جز سگ مدان ** کمترک انداز سگ را استخوان‌‌

ز آن که سگ چون سیر شد سرکش شود ** کی سوی صید و شکار خوش دود

آن عرب را بی‌‌نوایی می‌‌کشید ** تا بدان درگاه و آن دولت رسید

در حکایت گفته‌‌ایم احسان شاه ** در حق آن بی‌‌نوای بی‌‌پناه‌‌

هر چه گوید مرد عاشق بوی عشق ** از دهانش می‌‌جهد در کوی عشق‌‌ 2880

گر بگوید فقه فقر آید همه ** بوی فقر آید از آن خوش دمدمه‌‌

ور بگوید کفر دارد بوی دین ** ور به شک گوید شکش گردد یقین‌‌

کف کژ کز بحر صدقی خاسته است ** اصل صاف آن فرع را آراسته است‌‌

آن کفش را صافی و محقوق دان ** همچو دشنام لب معشوق دان‌‌

گشته آن دشنام نامطلوب او ** خوش ز بهر عارض محبوب او 2885

گر بگوید کژ نماید راستی ** ای کژی که راست را آراستی‌‌

از شکر گر شکل نانی می‌‌پزی ** طعم قند آید نه نان چون می‌‌مزی‌‌

ور بیابد مومنی زرین وثن ** کی هلد آن را برای هر شمن‌‌

بلکه گیرد اندر آتش افکند ** صورت عاریتش را بشکند

تا نماند بر ذهب شکل وثن ** ز آن که صورت مانع است و راه زن‌‌ 2890

ذات زرش ذات ربانیت است ** نقش بت بر نقد زر عاریت است‌‌

بهر کیکی تو گلیمی را مسوز ** وز صداع هر مگس مگذار روز

بت پرستی چون بمانی در صور ** صورتش بگذار و در معنی نگر

مرد حجی همره حاجی طلب ** خواه هندو خواه ترک و یا عرب‌‌

منگر اندر نقش و اندر رنگ او ** بنگر اندر عزم و در آهنگ او 2895

گر سیاه است او هم آهنگ تو است ** تو سپیدش خوان که هم رنگ تو است‌‌

این حکایت گفته شد زیر و زبر ** همچو فکر عاشقان بی‌‌پا و سر

سر ندارد چون ز ازل بوده ست پیش ** پا ندارد با ابد بوده ست خویش‌‌

بلکه چون آب است هر قطره از آن ** هم سر است و پا و هم بی‌‌هردوان‌‌