و آن دگر خرگوش بهر شام هم ** شب چره‌‌ی این شاه با لطف و کرم‌‌

گفت ای روبه تو عدل افروختی ** این چنین قسمت ز کی آموختی‌‌

از کجا آموختی این ای بزرگ ** گفت ای شاه جهان از حال گرگ‌‌

گفت چون در عشق ما گشتی گرو ** هر سه را برگیر و بستان و برو 3110

روبها چون جملگی ما را شدی ** چونت آزاریم چون تو ما شدی‌‌

ما ترا و جمله اشکاران ترا ** پای بر گردون هفتم نه بر آ

چون گرفتی عبرت از گرگ دنی ** پس تو روبه نیستی شیر منی‌‌

عاقل آن باشد که عبرت گیرد از ** مرگ یاران در بلای محترز

روبه آن دم بر زبان صد شکر راند ** که مرا شیر از پی آن گرگ خواند 3115

گر مرا اول بفرمودی که تو ** بخش کن این را که بردی جان از او

پس سپاس او را که ما را در جهان ** کرد پیدا از پس پیشینیان‌‌

تا شنیدیم آن سیاستهای حق ** بر قرون ماضیه اندر سبق‌‌

تا که ما از حال آن گرگان پیش ** همچو روبه پاس خود داریم بیش‌‌

امت مرحومه زین رو خواندمان ** آن رسول حق و صادق در بیان‌‌ 3120

استخوان و پشم آن گرگان عیان ** بنگرید و پند گیرید ای مهان‌‌

عاقل از سر بنهد این هستی و باد ** چون شنید انجام فرعونان و عاد

ور بننهد دیگران از حال او ** عبرتی گیرند از اضلال او

تهدید کردن نوح علیه السلام مر قوم را که با من مپیچید که من رو پوشم در میان پس به حقیقت با خدای می‌‌پیچید ای مخذولان‌‌

گفت نوح ای سرکشان من من نی‌‌ام ** من ز جان مرده به جانان می‌‌زی‌‌ام‌‌

چون بمردم از حواس بو البشر ** حق مرا شد سمع و ادراک و بصر 3125

چون که من من نیستم این دم ز هوست ** پیش این دم هر که دم زد کافر اوست‌‌

هست اندر نقش این روباه شیر ** سوی این روبه نشاید شد دلیر

گر ز روی صورتش می‌‌نگروی ** غره‌‌ی شیران از او می‌‌نشنوی‌‌

گر نبودی نوح را از حق یدی ** پس جهانی را چرا بر هم زدی‌‌

صد هزاران شیر بود او در تنی ** او چو آتش بود و عالم خرمنی‌‌ 3130

چون که خرمن پاس عشر او نداشت ** او چنان شعله بر آن خرمن گماشت‌‌