ور بننهد دیگران از حال او ** عبرتی گیرند از اضلال او

تهدید کردن نوح علیه السلام مر قوم را که با من مپیچید که من رو پوشم در میان پس به حقیقت با خدای می‌‌پیچید ای مخذولان‌‌

گفت نوح ای سرکشان من من نی‌‌ام ** من ز جان مرده به جانان می‌‌زی‌‌ام‌‌

چون بمردم از حواس بو البشر ** حق مرا شد سمع و ادراک و بصر 3125

چون که من من نیستم این دم ز هوست ** پیش این دم هر که دم زد کافر اوست‌‌

هست اندر نقش این روباه شیر ** سوی این روبه نشاید شد دلیر

گر ز روی صورتش می‌‌نگروی ** غره‌‌ی شیران از او می‌‌نشنوی‌‌

گر نبودی نوح را از حق یدی ** پس جهانی را چرا بر هم زدی‌‌

صد هزاران شیر بود او در تنی ** او چو آتش بود و عالم خرمنی‌‌ 3130

چون که خرمن پاس عشر او نداشت ** او چنان شعله بر آن خرمن گماشت‌‌

هر که او در پیش این شیر نهان ** بی‌‌ادب چون گرگ بگشاید دهان‌‌

همچو گرگ آن شیر بردراندش ** فانتقمنا منهم بر خواندش‌‌

زخم یابد همچو گرگ از دست شیر ** پیش شیر ابله بود کاو شد دلیر

کاشکی آن زخم بر تن آمدی ** تا بدی کایمان و دل سالم بدی‌‌ 3135

قوتم بگسست چون اینجا رسید ** چون توانم کرد این سر را پدید

همچو آن روبه کم اشکم کنید ** پیش او روباه بازی کم کنید

جمله ما و من به پیش او نهید ** ملک ملک اوست ملک او را دهید

چون فقیر آیید اندر راه راست ** شیر و صید شیر خود آن شماست‌‌

ز آنکه او پاک است و سبحان وصف اوست ** بی‌‌نیاز است او ز نغز و مغز و پوست‌‌ 3140

هر شکار و هر کراماتی که هست ** از برای بندگان آن شه است‌‌

نیست شه را طمع بهر خلق ساخت ** این همه دولت خنک آن کاو شناخت‌‌

آن که دولت آفرید و دو سرا ** ملک دولتها چه کار آید و را

پیش سبحان بس نگه دارید دل ** تا نگردید از گمان بد خجل‌‌

کاو ببیند سر و فکر و جستجو ** همچو اندر شیر خالص تار مو 3145

آن که او بی‌‌نقش ساده سینه شد ** نقشهای غیب را آیینه شد

سر ما را بی‌‌گمان موقن شود ** ز آن که مومن آینه‌‌ی مومن شود