تا که ناموسش به پیش این و آن ** نشکند بر بست این او را دهان‌‌

اندرون می‌‌سوختش هم زین سبب ** توبه کردن می‌‌نیارست این عجب‌‌

آه می‌‌کرد و نبودش آه سود ** چون در آمد تیغ و سر را در ربود

کرده حق ناموس را صد من حدید ** ای بسا بسته به بند ناپدید 3240

کبر و کفر آن سان ببست آن راه را ** که نیارد کرد ظاهر آه را

گفت اغلالا فهم به مقمحون ** نیست آن اغلال بر ما از برون‌‌

خلفهم سدا فأغشیناهم ** می‌‌نبیند بند را پیش و پس او

رنگ صحرا دارد آن سدی که خاست ** او نمی‌‌داند که آن سد قضاست‌‌

شاهد تو سد روی شاهد است ** مرشد تو سد گفت مرشد است‌‌ 3245

ای بسا کفار را سودای دین ** بندشان ناموس و کبر آن و این‌‌

بند پنهان لیک از آهن بتر ** بند آهن را کند پاره تبر

بند آهن را توان کردن جدا ** بند غیبی را نداند کس دوا

مرد را زنبور اگر نیشی زند ** طبع او آن لحظه بر دفعی تند

زخم نیش اما چو از هستی تست ** غم قوی باشد نگردد درد سست‌‌ 3250

شرح این از سینه بیرون می‌‌جهد ** لیک می‌‌ترسم که نومیدی دهد

نی مشو نومید و خود را شاد کن ** پیش آن فریادرس فریاد کن‌‌

کای محب عفو از ما عفو کن ** ای طبیب رنج ناسور کهن‌‌

عکس حکمت آن شقی را یاوه کرد ** خود مبین تا بر نیارد از تو گرد

ای برادر بر تو حکمت جاریه ست ** آن ز ابدال است و بر تو عاریه ست‌‌ 3255

گر چه در خود خانه نوری یافته ست ** آن ز همسایه‌‌ی منور تافته ست‌‌

شکر کن غره مشو بینی مکن ** گوش دار و هیچ خود بینی مکن‌‌

صد دریغ و درد کاین عاریتی ** امتان را دور کرد از امتی‌‌

من غلام آن که او در هر رباط ** خویش را واصل نداند بر سماط

بس رباطی که بباید ترک کرد ** تا به مسکن در رسد یک روز مرد 3260

گر چه آهن سرخ شد او سرخ نیست ** پرتو عاریت آتش زنی است‌‌