یوم دین که زلزلت زلزالها ** این زمین باشد گواه حالها

کاو تحدث جهرة أخبارها ** در سخن آید زمین و خاره‌‌ها

فلسفی منکر شود در فکر و ظن ** گو برو سر را بر آن دیوار زن‌‌

نطق آب و نطق خاک و نطق گل ** هست محسوس حواس اهل دل‌‌

فلسفی کاو منکر حنانه است ** از حواس اولیا بیگانه است‌‌ 3280

گوید او که پرتو سودای خلق ** بس خیالات آورد در رای خلق‌‌

بلکه عکس آن فساد و کفر او ** این خیال منکری را زد بر او

فلسفی مر دیو را منکر شود ** در همان دم سخره‌‌ی دیوی بود

گر ندیدی دیو را خود را ببین ** بی‌‌جنون نبود کبودی بر جبین‌‌

هر که را در دل شک و پیچانی است ** در جهان او فلسفی پنهانی است‌‌ 3285

می‌‌نماید اعتقاد و گاه گاه ** آن رگ فلسف کند رویش سیاه‌‌

الحذر ای مومنان کان در شماست ** در شما بس عالم بی‌‌منتهاست‌‌

جمله هفتاد و دو ملت در تو است ** وه که روزی آن بر آرد از تو دست‌‌

هر که او را برگ آن ایمان بود ** همچو برگ از بیم این لرزان بود

بر بلیس و دیو از آن خندیده‌‌ای ** که تو خود را نیک مردم دیده‌‌ای‌‌ 3290

چون کند جان باژگونه پوستین ** چند واویلا بر آید اهل دین

بر دکان هر زرنما خندان شده ست ** ز آنکه سنگ امتحان پنهان شده ست‌‌

پرده ای ستار از ما بر مگیر ** باش اندر امتحان ما مجیر

قلب پهلو می‌‌زند با زر به شب ** انتظار روز می‌‌دارد ذهب‌‌

با زبان حال زر گوید که باش ** ای مزور تا بر آید روز فاش‌‌ 3295

صد هزاران سال ابلیس لعین ** بود ز ابدال و امیر المؤمنین‌‌

پنجه زد با آدم از نازی که داشت ** گشت رسوا همچو سرگین وقت چاشت‌‌

دعا کردن بلعم باعور که موسی و قومش را از این شهر که حصار داده‌‌اند بی‌‌مراد باز گردان‌‌

بلعم باعور را خلق جهان ** سغبه شد مانند عیسای زمان‌‌

سجده ناوردند کس را دون او ** صحت رنجور بود افسون او

پنجه زد با موسی از کبر و کمال ** آن چنان شد که شنیده ستی تو حال‌‌ 3300