بس بود خورشید را رویش گواه ** أی شی‌‌ء أعظم الشاهد إله‌‌

نه بگویم چون قرین شد در بیان ** هم خدا و هم ملک هم عالمان‌‌

یشهد الله و الملک و اهل العلوم ** إنه لا رب إلا من یدوم‌‌ 3645

چون گواهی داد حق که بود ملک ** تا شود اندر گواهی مشترک‌‌

ز آن که شعشاع حضور آفتاب ** بر نتابد چشم و دلهای خراب‌‌

چون خفاشی کاو تف خورشید را ** بر نتابد بگسلد اومید را

پس ملایک را چو ما هم یار دان ** جلوه گر خورشید را بر آسمان‌‌

کاین ضیا ما ز آفتابی یافتیم ** چون خلیفه بر ضعیفان تافتیم‌‌ 3650

چون مه نو یا سه روزه یا که بدر ** مرتبه‌‌ی هر یک ملک در نور و قدر

ز اجنحه‌‌ی نور ثلاث او رباع ** بر مراتب هر ملک را آن شعاع‌‌

همچو پرهای عقول انسیان ** که بسی فرق است شان اندر میان‌‌

پس قرین هر بشر در نیک و بد ** آن ملک باشد که مانندش بود

چشم اعمش چون که خور را بر نتافت ** اختر او را شمع شد تا ره بیافت‌‌ 3655

گفتن پیغامبر علیه السلام مر زید را که این سر را فاش تر از این مگو و متابعت نگاه دار

گفت پیغمبر که اصحابی نجوم ** رهروان را شمع و شیطان را رجوم‌‌

هر کسی را گر بدی آن چشم و زور ** کاو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

کی ستاره حاجت استی ای ذلیل ** که بدی بر نور خورشید او دلیل‌‌

ماه می‌‌گوید به خاک و ابر و فی ** من بشر بودم ولی یوحی الی‌‌

چون شما تاریک بودم در نهاد ** وحی خورشیدم چنین نوری بداد 3660

ظلمتی دارم به نسبت با شموس ** نور دارم بهر ظلمات نفوس‌‌

ز آن ضعیفم تا تو تابی آوری ** که نه مرد آفتاب انوری‌‌

همچو شهد و سرکه در هم بافتم ** تا سوی رنج جگر ره یافتم‌‌

چون ز علت وارهیدی ای رهین ** سرکه را بگذار و می‌‌خور انگبین‌‌

تخت دل معمور شد پاک از هوا ** بین که الرحمن علی العرش استوی‌‌ 3665

حکم بر دل بعد از این بی‌‌واسطه ** حق کند چون یافت دل این رابطه‌‌

این سخن پایان ندارد زید کو ** تا دهم پندش که رسوایی مجو

رجوع به حکایت زید