گفت آن آتش ز آیات خداست ** شعله‌‌ای از آتش بخل شماست‌‌

آب بگذارید و نان قسمت کنید ** بخل بگذارید اگر آل منید

خلق گفتندش که در بگشوده‌‌ایم ** ما سخی و اهل فتوت بوده‌‌ایم‌‌ 3715

گفت نان در رسم و عادت داده‌‌اید ** دست از بهر خدا نگشاده‌‌اید

بهر فخر و بهر بوش و بهر ناز ** نه از برای ترس و تقوی و نیاز

مال تخم است و به هر شوره منه ** تیغ را در دست هر ره زن مده‌‌

اهل دین را باز دان از اهل کین ** همنشین حق بجو با او نشین‌‌

هر کسی بر قوم خود ایثار کرد ** کاغه پندارد که او خود کار کرد 3720

خدو انداختن خصم در روی امیر المؤمنین علی علیه السلام و انداختن علی شمشیر را از دست‌‌

از علی آموز اخلاص عمل ** شیر حق را دان مطهر از دغل‌‌

در غزا بر پهلوانی دست یافت ** زود شمشیری بر آورد و شتافت‌‌

او خدو انداخت در روی علی ** افتخار هر نبی و هر ولی‌‌

آن خدو زد بر رخی که روی ماه ** سجده آرد پیش او در سجده‌‌گاه‌‌

در زمان انداخت شمشیر آن علی ** کرد او اندر غزایش کاهلی‌‌ 3725

گشت حیران آن مبارز زین عمل ** وز نمودن عفو و رحمت بی‌‌محل‌‌

گفت بر من تیغ تیز افراشتی ** از چه افکندی مرا بگذاشتی‌‌

آن چه دیدی بهتر از پیکار من ** تا شدی تو سست در اشکار من‌‌

آن چه دیدی که چنین خشمت نشست ** تا چنان برقی نمود و باز جست‌‌

آن چه دیدی که مرا ز آن عکس دید ** در دل و جان شعله ای آمد پدید 3730

آن چه دیدی برتر از کون و مکان ** که به از جان بود و بخشیدیم جان‌‌

در شجاعت شیر ربانی ستی ** در مروت خود که داند کیستی‌‌

در مروت ابر موسایی به تیه ** کآمد از وی خوان و نان بی‌‌شبیه‌‌

ابرها گندم دهد کان را به جهد ** پخته و شیرین کند مردم چو شهد

ابر موسی پر رحمت بر گشاد ** پخته و شیرین بی‌‌زحمت بداد 3735

از برای پخته خواران کرم ** رحمتش افراشت در عالم علم‌‌

تا چهل سال آن وظیفه و آن عطا ** کم نشد یک روز از آن اهل رجا