آن چه دیدی که مرا ز آن عکس دید ** در دل و جان شعله ای آمد پدید

آن چه دیدی که مرا ز آن عکس دید ** در دل و جان شعله ای آمد پدید 3730

آن چه دیدی برتر از کون و مکان ** که به از جان بود و بخشیدیم جان‌‌

در شجاعت شیر ربانی ستی ** در مروت خود که داند کیستی‌‌

در مروت ابر موسایی به تیه ** کآمد از وی خوان و نان بی‌‌شبیه‌‌

ابرها گندم دهد کان را به جهد ** پخته و شیرین کند مردم چو شهد

ابر موسی پر رحمت بر گشاد ** پخته و شیرین بی‌‌زحمت بداد 3735

از برای پخته خواران کرم ** رحمتش افراشت در عالم علم‌‌

تا چهل سال آن وظیفه و آن عطا ** کم نشد یک روز از آن اهل رجا

تا هم ایشان از خسیسی خاستند ** گندنا و تره و خس خواستند

امت احمد که هستند از کرام ** تا قیامت هست باقی آن طعام‌‌

چون ابیت عند ربی فاش شد ** یطعم و یسقی کنایت زاش شد 3740

هیچ بی‌‌تاویل این را در پذیر ** تا در آید در گلو چون شهد و شیر

ز آن که تاویل است وا داد عطا ** چون که بیند آن حقیقت را خطا

آن خطا دیدن ز ضعف عقل اوست ** عقل کل مغز است و عقل جزو پوست‌‌

خویش را تاویل کن نه اخبار را ** مغز را بد گوی نی گلزار را

ای علی که جمله عقل و دیده‌‌ای ** شمه ای واگو از آن چه دیده‌‌ای‌‌ 3745

تیغ حلمت جان ما را چاک کرد ** آب علمت خاک ما را پاک کرد

باز گو دانم که این اسرار هوست ** ز آن که بی‌‌شمشیر کشتن کار اوست‌‌

صانع بی‌‌آلت و بی‌‌جارحه ** واهب این هدیه‌‌های رابحه‌‌

صد هزاران می‌‌چشاند هوش را ** که خبر نبود دو چشم و گوش را

باز گو ای باز عرش خوش شکار ** تا چه دیدی این زمان از کردگار 3750

چشم تو ادراک غیب آموخته ** چشمهای حاضران بر دوخته‌‌

آن یکی ماهی همی‌‌بیند عیان ** و آن یکی تاریک می‌‌بیند جهان‌‌

و آن یکی سه ماه می‌‌بیند به هم ** این سه کس بنشسته یک موضع نعم‌‌

چشم هر سه باز و گوش هر سه تیز ** در تو آویزان و از من در گریز