مرگ بی‌‌مرگی بود ما را حلال ** برگ بی‌‌برگی بود ما را نوال‌‌

ظاهرش مرگ و به باطن زندگی ** ظاهرش ابتر نهان پایندگی‌‌

در رحم زادن جنین را رفتن است ** در جهان او را ز نو بشکفتن است‌‌

چون مرا سوی اجل عشق و هواست ** نهی لا تلقوا بأيدیکم مراست‌‌ 3930

ز آنکه نهی از دانه‌‌ی شیرین بود ** تلخ را خود نهی حاجت کی شود

دانه‌‌ای که تلخ باشد مغز و پوست ** تلخی و مکروهی‌‌اش خود نهی اوست‌‌

دانه‌‌ی مردن مرا شیرین شده ست ** بل هم احیاء پی من آمده ست‌‌

اقتلونی یا ثقاتی لائما ** إن فی قتلی حیاتی دایما

إن فی موتی حیاتی یا فتی ** کم أفارق موطنی حتی متی‌‌ 3935

فرقتی لو لم تکن فی ذا السکون ** لم یقل إنا إليه راجعون‌‌

راجع آن باشد که باز آید به شهر ** سوی وحدت آید از تفریق دهر

افتادن رکابدار هر باری پیش علی کرم الله وجهه که ای امیر المؤمنین از بهر خدا مرا بکش و از این قضا برهان‌‌

باز آمد کای علی زودم بکش ** تا نبینم آن دم و وقت ترش‌‌

من حلالت می‌‌کنم خونم بریز ** تا نبیند چشم من آن رستخیز

گفتم ار هر ذره‌‌ای خونی شود ** خنجر اندر کف به قصد تو رود 3940

یک سر مو از تو نتواند برید ** چون قلم بر تو چنان خطی کشید

لیک بی‌‌غم شو شفیع تو منم ** خواجه‌‌ی روحم نه مملوک تنم‌‌

پیش من این تن ندارد قیمتی ** بی‌‌تن خویشم فتی ابن الفتی‌‌

خنجر و شمشیر شد ریحان من ** مرگ من شد بزم و نرگسدان من‌‌

آن که او تن را بدین سان پی کند ** حرص میری و خلافت کی کند 3945

ز آن به ظاهر کوشد اندر جاه و حکم ** تا امیران را نماید راه و حکم‌‌

تا امیری را دهد جانی دگر ** تا دهد نخل خلافت را ثمر

بیان آن که فتح طلبیدن پیغامبر علیه السلام مکه را و غیر مکه را بجهت دوستی ملک دنیا نبود چون فرموده است که الدنیا جیفه بلکه به امر بود

جهد پیغمبر به فتح مکه هم ** کی بود در حب دنیا متهم‌‌

آن که او از مخزن هفت آسمان ** چشم و دل بر بست روز امتحان‌‌

از پی نظاره‌‌ی او حور و جان ** پر شده آفاق هر هفت آسمان‌‌ 3950

خویشتن آراسته از بهر او ** خود و را پروای غیر دوست کو