گر خدا خواهد نگفتند از بطر ** پس خدا بنمودشان عجز بشر

ترک استثنا مرادم قسوتی است ** نی همین گفتن که عارض حالتی است‌‌

ای بسا ناورده استثنا به گفت ** جان او با جان استثناست جفت‌‌ 50

هر چه کردند از علاج و از دوا ** گشت رنج افزون و حاجت ناروا

آن کنیزک از مرض چون موی شد ** چشم شه از اشک خون چون جوی شد

از قضا سرکنگبین صفرا فزود ** روغن بادام خشکی می‌‌نمود

از هلیله قبض شد اطلاق رفت ** آب آتش را مدد شد همچو نفت‌‌

ظاهر شدن عجز حکیمان از معالجه‌‌ی کنیزک و روی آوردن پادشاه به درگاه خدا و در خواب دیدن او ولی را

شه چو عجز آن حکیمان را بدید ** پا برهنه جانب مسجد دوید 55

رفت در مسجد سوی محراب شد ** سجده گاه از اشک شه پر آب شد

چون به خویش آمد ز غرقاب فنا ** خوش زبان بگشاد در مدح و ثنا

کای کمینه بخششت ملک جهان ** من چه گویم چون تو می‌‌دانی نهان‌‌

ای همیشه حاجت ما را پناه ** بار دیگر ما غلط کردیم راه‌‌

لیک گفتی گر چه می‌‌دانم سرت ** زود هم پیدا کنش بر ظاهرت‌‌ 60

چون بر آورد از میان جان خروش ** اندر آمد بحر بخشایش به جوش‌‌

در میان گریه خوابش در ربود ** دید در خواب او که پیری رو نمود

گفت ای شه مژده حاجاتت رواست ** گر غریبی آیدت فردا ز ماست‌‌

چون که آید او حکیمی حاذق است ** صادقش دان که امین و صادق است‌‌

در علاجش سحر مطلق را ببین ** در مزاجش قدرت حق را ببین‌‌ 65

چون رسید آن وعده‌‌گاه و روز شد ** آفتاب از شرق، اختر سوز شد

بود اندر منظره شه منتظر ** تا ببیند آن چه بنمودند سر

دید شخصی فاضلی پر مایه‌‌ای ** آفتابی در میان سایه‌‌ای‌‌

می‌‌رسید از دور مانند هلال ** نیست بود و هست بر شکل خیال‌‌

نیست وش باشد خیال اندر روان ** تو جهانی بر خیالی بین روان‌‌ 70

بر خیالی صلح‌‌شان و جنگشان ** وز خیالی فخرشان و ننگشان‌‌

آن خیالاتی که دام اولیاست ** عکس مه رویان بستان خداست‌‌