گاو که بود تا تو ریش او شوی ** خاک چه بود تا حشیش او شوی‌‌

چون زنی از کار بد شد روی زرد ** مسخ کرد او را خدا و زهره کرد 535

عورتی را زهره کردن مسخ بود ** خاک و گل گشتن نه مسخ است ای عنود

روح می‌‌بردت سوی چرخ برین ** سوی آب و گل شدی در اسفلین‌‌

خویشتن را مسخ کردی زین سفول ** ز آن وجودی که بد آن رشک عقول‌‌

پس ببین کین مسخ کردن چون بود ** پیش آن مسخ این به غایت دون بود

اسب همت سوی اختر تاختی ** آدم مسجود را نشناختی‌‌ 540

آخر آدم زاده‌‌ای ای ناخلف ** چند پنداری تو پستی را شرف‌‌

چند گویی من بگیرم عالمی ** این جهان را پر کنم از خود همی‌‌

گر جهان پر برف گردد سربه‌‌سر ** تاب خور بگدازدش با یک نظر

وزر او و صد وزیر و صد هزار ** نیست گرداند خدا از یک شرار

عین آن تخییل را حکمت کند ** عین آن زهر آب را شربت کند 545

آن گمان انگیز را سازد یقین ** مهرها رویاند از اسباب کین‌‌

پرورد در آتش ابراهیم را ** ایمنی روح سازد بیم را

از سبب سوزیش من سودایی‌‌ام ** در خیالاتش چو سوفسطایی‌‌ام‌‌

مکر دیگر انگیختن وزیر در اضلال قوم

مکر دیگر آن وزیر از خود ببست ** وعظ را بگذاشت و در خلوت نشست‌‌

در مریدان در فکند از شوق سوز ** بود در خلوت چهل پنجاه روز 550

خلق دیوانه شدند از شوق او ** از فراق حال و قال و ذوق او

لابه و زاری همی‌‌کردند و او ** از ریاضت گشته در خلوت دو تو

گفته ایشان نیست ما را بی‌‌تو نور ** بی‌‌عصا کش چون بود احوال کور

از سر اکرام و از بهر خدا ** بیش از این ما را مدار از خود جدا

ما چو طفلانیم و ما را دایه تو ** بر سر ما گستران آن سایه تو 555

گفت جانم از محبان دور نیست ** لیک بیرون آمدن دستور نیست‌‌

آن امیران در شفاعت آمدند ** و آن مریدان در شناعت آمدند

کاین چه بد بختی است ما را ای کریم ** از دل و دین مانده ما بی‌‌تو یتیم‌‌