خلق دیوانه شدند از شوق او ** از فراق حال و قال و ذوق او

لابه و زاری همی‌‌کردند و او ** از ریاضت گشته در خلوت دو تو

گفته ایشان نیست ما را بی‌‌تو نور ** بی‌‌عصا کش چون بود احوال کور

از سر اکرام و از بهر خدا ** بیش از این ما را مدار از خود جدا

ما چو طفلانیم و ما را دایه تو ** بر سر ما گستران آن سایه تو 555

گفت جانم از محبان دور نیست ** لیک بیرون آمدن دستور نیست‌‌

آن امیران در شفاعت آمدند ** و آن مریدان در شناعت آمدند

کاین چه بد بختی است ما را ای کریم ** از دل و دین مانده ما بی‌‌تو یتیم‌‌

تو بهانه می‌‌کنی و ما ز درد ** می‌‌زنیم از سوز دل دمهای سرد

ما به گفتار خوشت خو کرده‌‌ایم ** ما ز شیر حکمت تو خورده‌‌ایم‌‌ 560

الله الله این جفا با ما مکن ** خیر کن امروز را فردا مکن‌‌

می‌‌دهد دل مر ترا کاین بی‌‌دلان ** بی‌‌تو گردند آخر از بی‌‌حاصلان‌‌

جمله در خشکی چو ماهی می‌‌تپند ** آب را بگشا ز جو بر دار بند

ای که چون تو در زمانه نیست کس ** الله الله خلق را فریاد رس‌‌

دفع گفتن وزیر مریدان را

گفت هان ای سخرگان گفت‌‌وگو ** وعظ و گفتار زبان و گوش جو 565

پنبه اندر گوش حس دون کنید ** بند حس از چشم خود بیرون کنید

پنبه‌‌ی آن گوش سر گوش سر است ** تا نگردد این کر آن باطن کر است‌‌

بی‌‌حس و بی‌‌گوش و بی‌‌فکرت شوید ** تا خطاب ارجعی را بشنوید

تا به گفت‌‌وگوی بیداری دری ** تو ز گفت خواب بویی کی بری‌‌

سیر بیرونی است قول و فعل ما ** سیر باطن هست بالای سما 570

حس خشکی دید کز خشکی بزاد ** عیسی جان پای بر دریا نهاد

سیر جسم خشک بر خشکی فتاد ** سیر جان پا در دل دریا نهاد

چون که عمر اندر ره خشکی گذشت ** گاه کوه و گاه صحرا گاه دشت‌‌

آب حیوان از کجا خواهی تو یافت ** موج دریا را کجا خواهی شکافت‌‌

موج خاکی وهم و فهم و فکر ماست ** موج آبی محو و سکر است و فناست‌‌ 575