کاندر ایمان خلق عاشق‌‌تر شدند ** در فنای جسم صادق‌‌تر شدند

مکر شیطان هم در او پیچید شکر ** دیو هم خود را سیه رو دید شکر

آن چه می‌‌مالید در روی کسان ** جمع شد در چهره‌‌ی آن ناکس آن‌‌ 810

آن که می‌‌درید جامه‌‌ی خلق چست ** شد دریده آن او ایشان درست‌‌

کج ماندن دهان آن مرد که نام محمد را علیه السلام به تسخر خواند

آن دهان کژ کرد و از تسخر بخواند ** مر محمد را دهانش کژ بماند

باز آمد کای محمد عفو کن ** ای ترا الطاف و علم من لدن‌‌

من ترا افسوس می‌‌کردم ز جهل ** من بدم افسوس را منسوب و اهل‌‌

چون خدا خواهد که پرده‌‌ی کس درد ** میلش اندر طعنه‌‌ی پاکان برد 815

چون خدا خواهد که پوشد عیب کس ** کم زند در عیب معیوبان نفس‌‌

چون خدا خواهد که‌‌مان یاری کند ** میل ما را جانب زاری کند

ای خنک چشمی که آن گریان اوست ** وی همایون دل که آن بریان اوست‌‌

آخر هر گریه آخر خنده‌‌ای است ** مرد آخر بین مبارک بنده‌‌ای است‌‌

هر کجا آب روان سبزه بود ** هر کجا اشک روان رحمت شود 820

باش چون دولاب نالان چشم تر ** تا ز صحن جانت بر روید خضر

اشک خواهی رحم کن بر اشک بار ** رحم خواهی بر ضعیفان رحم آر

عتاب کردن آتش را آن پادشاه جهود

رو به آتش کرد شه کای تند خو ** آن جهان سوز طبیعی خوت کو

چون نمی‌‌سوزی چه شد خاصیتت ** یا ز بخت ما دگر شد نیتت‌‌

می‌‌نبخشایی تو بر آتش پرست ** آن که نپرستد ترا او چون برست‌‌ 825

هرگز ای آتش تو صابر نیستی ** چون نسوزی چیست قادر نیستی‌‌

چشم بند است این عجب یا هوش بند ** چون نسوزاند چنین شعله‌‌ی بلند

جادویی کردت کسی یا سیمیاست ** یا خلاف طبع تو از بخت ماست‌‌

گفت آتش من همانم ای شمن ** اندر آ تو تا ببینی تاب من‌‌

طبع من دیگر نگشت و عنصرم ** تیغ حقم هم به دستوری برم‌‌ 830

بر در خرگه سگان ترکمان ** چاپلوسی کرده پیش میهمان‌‌

ور به خرگه بگذرد بیگانه رو ** حمله بیند از سگان شیرانه او