چون به جمعه می‌‌شد او وقت نماز ** تا نیارد گرگ آن جا ترک تاز

هیچ گرگی در نرفتی اندر آن ** گوسفندی هم نگشتی ز آن نشان‌‌

باد حرص گرگ و حرص گوسفند ** دایره‌‌ی مرد خدا را بود بند

همچنین باد اجل با عارفان ** نرم و خوش همچون نسیم یوسفان‌‌ 860

آتش ابراهیم را دندان نزد ** چون گزیده‌‌ی حق بود چونش گزد

ز آتش شهوت نسوزد اهل دین ** باقیان را برده تا قعر زمین‌‌

موج دریا چون به امر حق بتاخت ** اهل موسی را ز قبطی واشناخت‌‌

خاک قارون را چو فرمان در رسید ** با زر و تختش به قعر خود کشید

آب و گل چون از دم عیسی چرید ** بال و پر بگشاد مرغی شد پرید 865

هست تسبیحت بخار آب و گل ** مرغ جنت شد ز نفخ صدق دل‌‌

کوه طور از نور موسی شد به رقص ** صوفی کامل شد و رست او ز نقص‌‌

چه عجب گر کوه صوفی شد عزیز ** جسم موسی از کلوخی بود نیز

طنز و انکار کردن پادشاه جهود و قبول نکردن نصیحت خاصان خویش‌‌

این عجایب دید آن شاه جهود ** جز که طنز و جز که انکارش نبود

ناصحان گفتند از حد مگذران ** مرکب استیزه را چندین مران‌‌ 870

ناصحان را دست بست و بند کرد ** ظلم را پیوند در پیوند کرد

بانگ آمد کار چون اینجا رسید ** پای دار ای سگ که قهر ما رسید

بعد از آن آتش چهل گز بر فروخت ** حلقه گشت و آن جهودان را بسوخت‌‌

اصل ایشان بود آتش ابتدا ** سوی اصل خویش رفتند انتها

هم ز آتش زاده بودند آن فریق ** جزوها را سوی کل باشد طریق‌‌ 875

آتشی بودند مومن سوز و بس ** سوخت خود را آتش ایشان چو خس‌‌

آن که بوده ست امه الهاویه ** هاویه آمد مر او را زاویه‌‌

مادر فرزند جویان وی است ** اصلها مر فرعها را در پی است‌‌

آب اندر حوض اگر زندانی است ** باد نشفش می‌‌کند کار کانی است‌‌

می‌‌رهاند می‌‌برد تا معدنش ** اندک اندک تا نبینی بردنش‌‌ 880

وین نفس جانهای ما را همچنان ** اندک اندک دزدد از حبس جهان‌‌