ما عیال حضرتیم و شیر خواه ** گفت الخلق عیال للإله‌‌

آن که او از آسمان باران دهد ** هم تواند کاو ز رحمت نان دهد

باز ترجیح‌‌نهادن شیر جهد را بر توکل‌‌

گفت شیر آری ولی رب العباد ** نردبانی پیش پای ما نهاد

پایه پایه رفت باید سوی بام ** هست جبری بودن اینجا طمع خام‌‌ 930

پای داری چون کنی خود را تو لنگ ** دست داری چون کنی پنهان تو چنگ‌‌

خواجه چون بیلی به دست بنده داد ** بی‌‌زبان معلوم شد او را مراد

دست همچون بیل اشارتهای اوست ** آخر اندیشی عبارتهای اوست‌‌

چون اشارتهاش را بر جان نهی ** در وفای آن اشارت جان دهی‌‌

پس اشارتهای اسرارت دهد ** بار بر دارد ز تو کارت دهد 935

حاملی محمول گرداند ترا ** قابلی مقبول گرداند ترا

قابل امر ویی قایل شوی ** وصل جویی بعد از آن واصل شوی‌‌

سعی شکر نعمتش قدرت بود ** جبر تو انکار آن نعمت بود

شکر قدرت قدرتت افزون کند ** جبر نعمت از کفت بیرون کند

جبر تو خفتن بود در ره مخسب ** تا نبینی آن در و درگه مخسب‌‌ 940

هان مخسب ای جبری بی‌‌اعتبار ** جز به زیر آن درخت میوه‌‌دار

تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد ** بر سر خفته بریزد نقل و زاد

جبر و خفتن در میان ره زنان ** مرغ بی‌‌هنگام کی یابد امان‌‌

ور اشارتهاش را بینی زنی ** مرد پنداری و چون بینی زنی‌‌

این قدر عقلی که داری گم شود ** سر که عقل از وی بپرد دم شود 945

ز آن که بی‌‌شکری بود شوم و شنار ** می‌‌برد بی‌‌شکر را در قعر نار

گر توکل می‌‌کنی در کار کن ** کشت کن پس تکیه بر جبار کن‌‌

باز ترجیح نهادن نخجیران توکل را بر جهد

جمله با وی بانگها برداشتند ** کان حریصان که سببها کاشتند

صد هزار اندر هزار از مرد و زن ** پس چرا محروم ماندند از زمن‌‌

صد هزاران قرن ز آغاز جهان ** همچو اژدرها گشاده صد دهان‌‌ 950

مکرها کردند آن دانا گروه ** که ز بن بر کنده شد ز آن مکر کوه‌‌