پایه پایه رفت باید سوی بام ** هست جبری بودن اینجا طمع خام‌‌

پایه پایه رفت باید سوی بام ** هست جبری بودن اینجا طمع خام‌‌ 930

Dama doğru basamak basamak çıkmalı, burada Cebrî olmak ham tamahtır.

پای داری چون کنی خود را تو لنگ ** دست داری چون کنی پنهان تو چنگ‌‌

Ayağın var, nasıl olur da kendini topal edersin; elin var, neye pençeni saklarsın?

خواجه چون بیلی به دست بنده داد ** بی‌‌زبان معلوم شد او را مراد

Efendi, kölenin eline beli verince söylemeden dileği malûm olur.

دست همچون بیل اشارتهای اوست ** آخر اندیشی عبارتهای اوست‌‌

Bel gibi olan el de, Tanrı işaretlerindendir. Sonu düşünmek hassası da onun ibareleridir.

چون اشارتهاش را بر جان نهی ** در وفای آن اشارت جان دهی‌‌

Tanrı’nın işaretlerini canına nakşederek ve o işarete vefakârlık ederek can verirsen.

پس اشارتهای اسرارت دهد ** بار بر دارد ز تو کارت دهد 935

Sana nice sır işaretleri bahşeyler; senden yükü kaldırır, seni iş güç sahibi eder.

حاملی محمول گرداند ترا ** قابلی مقبول گرداند ترا

Şimdi yük altındasın; Tanrı seni yükler, bindirir… Şimdi onun emrini kabul etmektesin; sonra seni makbul eder.

قابل امر ویی قایل شوی ** وصل جویی بعد از آن واصل شوی‌‌

Şimdi onun emrini kabul etmişsin, sonra o emirleri söylersin. Şimdi vuslat arıyorsun, ondan sonra da vasıl olursun.

سعی شکر نعمتش قدرت بود ** جبر تو انکار آن نعمت بود

Tanrı’nın nimetine şükretmeye çalışmak kudrettir. Senin cebrîliğin ise o nimeti inkârdır.

شکر قدرت قدرتت افزون کند ** جبر نعمت از کفت بیرون کند

Onun verdiği kudrete şükretmek kudretini artırır. Cebir ise nimeti elinden çıkarır.

جبر تو خفتن بود در ره مخسب ** تا نبینی آن در و درگه مخسب‌‌ 940

Senin cebrîliğin yolda uyumaktır, uyuma; o kapıyı, o dergâhı görmedikçe uykuya dalma!

هان مخسب ای جبری بی‌‌اعتبار ** جز به زیر آن درخت میوه‌‌دار

Ey dikkatsiz Cebrî! Sakın o meyvalı ağacın altından gayrı bir yerde uyuma.

تا که شاخ افشان کند هر لحظه باد ** بر سر خفته بریزد نقل و زاد

Ki rüzgâr her anda dalları silkip başına çerez ve azık döksün.

جبر و خفتن در میان ره زنان ** مرغ بی‌‌هنگام کی یابد امان‌‌

Cebre inanmakla yol kesen haydutlar arasında uyumak müsavidir. Vakitsiz öten kuş nasıl olur da kurtulur?

ور اشارتهاش را بینی زنی ** مرد پنداری و چون بینی زنی‌‌

Eğer onun işaretlerine burun büküyorsan kendini erkek mi sanıyorsun? Dikkat edersen anlarsın ki kadınsın!

این قدر عقلی که داری گم شود ** سر که عقل از وی بپرد دم شود 945

Sendeki bu kadarcık akıl da zayi olur, aklı uçan başsa kuyruk kesilir!

ز آن که بی‌‌شکری بود شوم و شنار ** می‌‌برد بی‌‌شکر را در قعر نار

Zira şükretmemek uğursuz ve ayıp bir şeydir; o hal, şükretmeyeni, tâ ateşin dibine kadar çeker götürür.

گر توکل می‌‌کنی در کار کن ** کشت کن پس تکیه بر جبار کن‌‌

Tevekkül ediyorsan çalışmak hususunda tevekkül et; kazan da sonra Tanrı’ya dayan!”

باز ترجیح نهادن نخجیران توکل را بر جهد

Av hayvanlarının tekrar tevekkülü çalışmaya tercih eylemeleri

جمله با وی بانگها برداشتند ** کان حریصان که سببها کاشتند

Hepsi ona bağırarak dediler ki: “Sebep tohumlarını eken o harisler…”

صد هزار اندر هزار از مرد و زن ** پس چرا محروم ماندند از زمن‌‌

Kadın, erkek nice yüz binlerce kişi, neden oldu da zamane menfaatlerinden mahrum kaldılar?

صد هزاران قرن ز آغاز جهان ** همچو اژدرها گشاده صد دهان‌‌ 950

Dünyanın başlangıcından beri yüz binlerce kavim, ejderha gibi ağız açmışlar;

مکرها کردند آن دانا گروه ** که ز بن بر کنده شد ز آن مکر کوه‌‌

O bilgili, idrakli kavimler hileler düzmüşler, tedbirlerde bulunmuşlardır. Öyle tedbirler ki o tedbirlerle dağ bile tâ dibinden kopar, yerinden ayrılırdı.

کرد وصف مکرهاشان ذو الجلال ** لتزول منه اقلال الجبال‌‌

Tanrı, onların hile ve tedbirlerini “O tedbirler yüzünden dağların tepeleri bile oynar, yıkılır, dümdüz olurdu” diye övdü.

جز که آن قسمت که رفت اندر ازل ** روی ننمود از شکار و از عمل‌‌

(Bunca tedbirlerine rağmen) o avlanmalarından, o çalışmalarından ezelde verilen kısmetten başka bir şey yüz göstermedi…

جمله افتادند از تدبیر و کار ** ماند کار و حکم‌‌های کردگار

Hepsi tedbirlerden de âciz kaldılar, çalışmadan da; ortada Tanrı’nın işi ve hükümleri kaldı.