شاه از آن اسرار واقف آمده ** همچو بو بکر ربابی تن زده‏

در تماشای دل بد گوهران ** می‏زدی خنبک بر آن کوزه‏گران‏

مکر می‏سازند قومی حیله‏مند ** تا که شه را در فقاعی در کنند 1575

پادشاهی بس عظیمی بی‏کران ** در فقاعی کی بگنجد ای خران‏

از برای شاه دامی دوختند ** آخر این تدبیر از او آموختند

نحس شاگردی که با استاد خویش ** همسری آغازد و آید به پیش‏

با کدام استاد استاد جهان. ** پیش او یکسان هویدا و نهان

چشم او ینظر بنور الله شده ** پرده‏های جهل را خارق بده‏ 1580

از دل سوراخ چون کهنه گلیم ** پرده‏ای بندد به پیش آن حکیم‏

پرده می‏خندد بر او با صد دهان ** هر دهانی گشته اشکافی بر آن‏

گوید آن استاد مر شاگرد را ** ای کم از سگ نیستت با من وفا

خود مرا استا مگیر آهن گسل ** همچو خود شاگرد گیر و کوردل‏

نه از منت یاری است در جان و روان ** بی‏منت آبی نمی‏گردد روان‏ 1585

پس دل من کارگاه بخت تست ** چه شکنی این کارگاه ای نادرست‏

گویی‏اش پنهان زنم آتش زنه ** نه به قلب از قلب باشد روزنه‏

آخر از روزن ببیند فکر تو ** دل گواهی می‏دهد زین ذکر تو

گیر در رویت نمالد از کرم ** هر چه گویی خندد و گوید نعم‏

او نمی‏خندد ز ذوق مالشت ** او همی‏خندد بر آن اسگالشت‏ 1590

پس خداعی را خداعی شد جزا ** کاسه زن کوزه بخور اینک سزا

گر بدی با تو و را خنده‏ی رضا ** صد هزاران گل شکفتی مر ترا

چون دل او در رضا آرد عمل ** آفتابی دان که آید در حمل‏

زو بخندد هم نهار و هم بهار ** در هم آمیزد شکوفه و سبزه‏زار

صد هزاران بلبل و قمری نوا ** افکنند اندر جهان بی‏نوا 1595

چون که برگ روح خود زرد و سیاه ** می‏ببینی چون ندانی خشم شاه‏

آفتاب شاه در برج عتاب ** می‏کند روها سیه همچون کباب‏