از کجا آورده‏اند آن حله‏ها ** من کریم من رحیم کلها

آن لطافتها نشان شاهدی است ** آن نشان پای مرد عابدی است‏ 1665

آن شود شاد از نشان کاو دید شاه ** چون ندید او را نباشد انتباه‏

روح آن کس کاو به هنگام أ لست ** دید رب خویش و شد بی‏خویش و مست‏

او شناسد بوی می کاو می بخورد ** چون نخورد او می چه داند بوی کرد

ز انکه حکمت همچو ناقه‏ی ضاله است ** همچو دلاله شهان را داله است‏

تو ببینی خواب در یک خوش لقا ** کاو دهد وعده و نشانی مر ترا 1670

که مراد تو شود اینک نشان ** که بپیش آید ترا فردا فلان‏

یک نشانی آن که او باشد سوار ** یک نشانی که ترا گیرد کنار

یک نشانی که بخندد پیش تو ** یک نشان که دست بندد پیش تو

یک نشانی آن که این خواب از هوس ** چون شود فردا نگویی پیش کس‏

ز ان نشان با والد یحیی بگفت ** که نیایی تا سه روز اصلا به گفت‏ 1675

تا سه شب خامش کن از نیک و بدت ** این نشان باشد که یحیی آیدت‏

دم مزن سه روز اندر گفت‏وگو ** کاین سکوت است آیت مقصود تو

هین میاور این نشان را تو به گفت ** وین سخن را دار اندر دل نهفت‏

این نشانها گویدش همچون شکر ** این چه باشد صد نشانی دگر

این نشان آن بود کان ملک و جاه ** که همی‏جویی بیابی از اله‏ 1680

آن که می‏گریی به شبهای دراز ** و انکه می‏سوزی سحرگه در نیاز

آن که بی‏آن روز تو تاریک شد ** همچو دوکی گردنت باریک شد

و آن چه دادی هر چه داری در زکات ** چون زکات پاک بازان رختهات‏

رختها دادی و خواب و رنگ رو ** سر فدا کردی و گشتی همچو مو

چند در آتش نشستی همچو عود ** چند پیش تیغ رفتی همچو خود 1685

زین چنین بی‏چارگیها صد هزار ** خوی عشاق است و ناید در شمار

چون که شب این خواب دیدی روز شد ** از امیدش روز تو پیروز شد

چشم گردان کرده‏ای بر چپ و راست ** کان نشان و آن علامتها کجاست‏