چون که موسی این عتاب از حق شنید ** در بیابان در پی چوپان دوید

بر نشان پای آن سر گشته راند ** گرد از پرده‏ی بیابان بر فشاند

گام پای مردم شوریده خود ** هم ز گام دیگران پیدا بود

یک قدم چون رخ ز بالا تا نشیب ** یک قدم چون پیل رفته بر وریب‏ 1780

گاه چون موجی بر افرازان علم ** گاه چون ماهی روانه بر شکم‏

گاه بر خاکی نبشته حال خود ** همچو رمالی که رملی بر زند

عاقبت دریافت او را و بدید ** گفت مژده ده که دستوری رسید

هیچ آدابی و ترتیبی مجو ** هر چه می‏خواهد دل تنگت بگو

کفر تو دین است و دینت نور جان ** ایمنی و ز تو جهانی در امان‏ 1785

ای معاف یفعل الله ما یشاء ** بی‏محابا رو زبان را بر گشا

گفت ای موسی از آن بگذشته‏ام ** من کنون در خون دل آغشته‏ام‏

من ز سدره‏ی منتهی بگذشته‏ام ** صد هزاران ساله ز آن سو رفته‏ام‏

تازیانه بر زدی اسبم بگشت ** گنبدی کرد و ز گردون بر گذشت‏

محرم ناسوت ما لاهوت باد ** آفرین بر دست و بر بازوت باد 1790

حال من اکنون برون از گفتن است ** این چه می‏گویم نه احوال من است‏

نقش می‏بینی که در آیینه‏ای است ** نقش تست آن نقش آن آیینه نیست‏

دم که مرد نایی اندر نای کرد ** در خور نای است نه در خورد مرد

هان و هان گر حمد گویی گر سپاس ** همچو نافرجام آن چوپان شناس‏

حمد تو نسبت بدان گر بهتر است ** لیک آن نسبت به حق هم ابتر است‏ 1795

چند گویی چون غطا برداشتند ** کاین نبوده ست آن که می‏پنداشتند

این قبول ذکر تو از رحمت است ** چون نماز مستحاضه رخصت است‏

با نماز او بیالوده ست خون ** ذکر تو آلوده‏ی تشبیه و چون‏

خون پلید است و به آبی می‏رود ** لیک باطن را نجاستها بود

کان به غیر آب لطف کردگار ** کم نگردد از درون مرد کار 1800

در سجودت کاش رو گردانی‏ای ** معنی سبحان ربی دانی‏ای‏