محرم ناسوت ما لاهوت باد ** آفرین بر دست و بر بازوت باد

محرم ناسوت ما لاهوت باد ** آفرین بر دست و بر بازوت باد 1790

حال من اکنون برون از گفتن است ** این چه می‏گویم نه احوال من است‏

نقش می‏بینی که در آیینه‏ای است ** نقش تست آن نقش آن آیینه نیست‏

دم که مرد نایی اندر نای کرد ** در خور نای است نه در خورد مرد

هان و هان گر حمد گویی گر سپاس ** همچو نافرجام آن چوپان شناس‏

حمد تو نسبت بدان گر بهتر است ** لیک آن نسبت به حق هم ابتر است‏ 1795

چند گویی چون غطا برداشتند ** کاین نبوده ست آن که می‏پنداشتند

این قبول ذکر تو از رحمت است ** چون نماز مستحاضه رخصت است‏

با نماز او بیالوده ست خون ** ذکر تو آلوده‏ی تشبیه و چون‏

خون پلید است و به آبی می‏رود ** لیک باطن را نجاستها بود

کان به غیر آب لطف کردگار ** کم نگردد از درون مرد کار 1800

در سجودت کاش رو گردانی‏ای ** معنی سبحان ربی دانی‏ای‏

کای سجودم چون وجودم ناسزا ** مر بدی را تو نکویی ده جزا

این زمین از حلم حق دارد اثر ** تا نجاست برد و گلها داد بر

تا بپوشد او پلیدیهای ما ** در عوض بر روید از وی غنچه‏ها

پس چو کافر دید کاو در داد و جود ** کمتر و بی‏مایه تر از خاک بود 1805

از وجود او گل و میوه نرست ** جز فساد جمله پاکیها نجست‏

گفت واپس رفته‏ام من در ذهاب ** حسرتا یا لیتنی کنت تراب‏

کاش از خاکی سفر نگزیدمی ** همچو خاکی دانه‏ای می‏چیدمی‏

چون سفر کردم مرا راه آزمود ** زین سفر کردن ره آوردم چه بود

ز آن همه میلش سوی خاک است کاو ** در سفر سودی نبیند پیش رو 1810

روی واپس کردنش آن حرص و آز ** روی در ره کردنش صدق و نیاز

هر گیا را کش بود میل علا ** در مزید است و حیات و در نما

چون که گردانید سر سوی زمین ** در کمی و خشکی و نقص و غبین‏

میل روحت چون سوی بالا بود ** در تزاید مرجعت آن جا بود