چون که گردانید سر سوی زمین ** در کمی و خشکی و نقص و غبین‏

میل روحت چون سوی بالا بود ** در تزاید مرجعت آن جا بود

ور نگون ساری سرت سوی زمین ** آفلی حق لا یحب الآفلین‏ 1815

پرسیدن موسی علیه السلام از حق تعالی سر غلبه‏ی ظالمان‏

گفت موسی ای کریم کارساز ** ای که یک دم ذکر تو عمر دراز

نقش کژمژ دیدم اندر آب و گل ** چون ملایک اعتراضی کرد دل‏

که چه مقصود است نقشی ساختن ** و اندر او تخم فساد انداختن‏

آتش ظلم و فساد افروختن ** مسجد و سجده کنان را سوختن‏

مایه‏ی خونابه و زردآبه را ** جوش دادن از برای لابه را 1820

من یقین دانم که عین حکمت است ** لیک مقصودم عیان و رویت است‏

آن یقین می‏گویدم خاموش کن ** حرص رویت گویدم نه جوش کن‏

مر ملایک را نمودی سر خویش ** کاین چنین نوشی همی‏ارزد به نیش‏

عرضه کردی نور آدم را عیان ** بر ملایک گشت مشکلها بیان‏

حشر تو گوید که سر مرگ چیست ** میوه‏ها گویند سر برگ چیست‏ 1825

سر خون و نطفه حسن آدمی است ** سابق هر بیشیی آخر کمی است‏

لوح را اول بشوید بی‏وقوف ** آن گهی بروی نویسد او حروف‏

خون کند دل را و اشک مستهان ** بر نویسد بر وی اسرار آن گهان‏

وقت شستن لوح را باید شناخت ** که مر آن را دفتری خواهند ساخت‏

چون اساس خانه‏ای می‏افگنند ** اولین بنیاد را بر می‏کنند 1830

گل بر آرند اول از قعر زمین ** تا به آخر بر کشی ماء معین‏

از حجامت کودکان گریند زار ** که نمی‏دانند ایشان سر کار

مرد خود زر می‏دهد حجام را ** می‏نوازد نیش خون آشام را

می‏دود حمال زی بار گران ** می‏رباید بار را از دیگران‏

جنگ حمالان برای بار بین ** این چنین است اجتهاد کار بین‏ 1835

چون گرانیها اساس راحت است ** تلخها هم پیشوای نعمت است‏

حفت الجنة بمکروهاتنا ** حفت النیران من شهواتنا