چون از ایشان مجتمع بینی دو یار ** هم یکی باشند و هم ششصد هزار

بر مثال موجها اعدادشان ** در عدد آورده باشد بادشان‏ 185

مفترق شد آفتاب جانها ** در درون روزن ابدان ما

چون نظر در قرص داری خود یکی است ** و آن که شد محجوب ابدان در شکی است‏

تفرقه در روح حیوانی بود ** نفس واحد روح انسانی بود

چون که حق رش علیهم نوره ** مفترق هرگز نگردد نور او

یک زمان بگذار ای همره ملال ** تا بگویم وصف خالی ز آن جمال‏ 190

در بیان ناید جمال حال او ** هر دو عالم چیست عکس خال او

چون که من از خال خوبش دم زنم ** نطق می‏خواهد که بشکافد تنم‏

همچو موری اندر این خرمن خوشم ** تا فزون از خویش باری می‏کشم‏

بسته شدن تقریر معنی حکایت به سبب میل مستمع به استماع ظاهر صورت حکایت‏

کی گذارد آن که رشک روشنی است ** تا بگویم آن چه فرض و گفتنی است‏

بحر کف پیش آرد و سدی کند ** جر کند و ز بعد جر مدی کند 195

این زمان بشنو چه مانع شد مگر ** مستمع را رفت دل جای دگر

خاطرش شد سوی صوفی قنق ** اندر آن سودا فرو شد تا عنق‏

لازم آمد باز رفتن زین مقال ** سوی آن افسانه بهر وصف حال‏

صوفی آن صورت مپندار ای عزیز ** همچو طفلان تا کی از جوز و مویز

جسم ما جوز و مویز است ای پسر ** گر تو مردی زین دو چیز اندر گذر 200

ور تو اندر نگذری اکرام حق ** بگذراند مر ترا از نه طبق‏

بشنو اکنون صورت افسانه را ** لیک هین از که جدا کن دانه را

حلقه‌ای آن صوفیان مستفید ** چون که در وجد و طرب آخر رسید

خوان بیاوردند بهر میهمان ** از بهیمه یاد آورد آن زمان‏

گفت خادم را که در آخر برو ** راست کن بهر بهیمه کاه و جو 205

گفت لا حول این چه افزون گفتن است ** از قدیم این کارها کار من است‏

گفت تر کن آن جوش را از نخست ** کان خر پیر است و دندانهاش سست‏

گفت لاحول این چه می‏گویی مها ** از من آموزند این ترتیبها