چونی ای عیسای عیسی دم ز رنج ** که نبود اندر جهان بی‏مار گنج‏

چونی ای عیسی ز دیدار جهود ** چونی ای یوسف ز مکار حسود

تو شب و روز از پی این قوم غمر ** چون شب و روزی مدد بخشای عمر

چونی از صفراییان بی‏هنر ** چه هنر زاید ز صفرا درد سر 1865

تو همان کن که کند خورشید شرق ** ما نفاق و حیله و دزدی و زرق‏

تو عسل ما سرکه در دنیا و دین ** دفع این صفرا بود سرکنگبین‏

سرکه افزودیم ما قوم زحیر ** تو عسل بفزا کرم را وامگیر

این سزید از ما چنان آمد ز ما ** ریگ اندر چشم چه فزاید عما

آن سزد از تو أیا کحل عزیز ** که بیابد از تو هر ناچیز چیز 1870

ز آتش این ظالمانت دل کباب ** از تو جمله اهد قومی بد خطاب‏

کان عودی در تو گر آتش زنند ** این جهان از عطر و ریحان آگنند

تو نه آن عودی کز آتش کم شود ** تو نه آن روحی که اسیر غم شود

عود سوزد کان عود از سوز دور ** باد کی حمله برد بر اصل نور

ای ز تو مر آسمانها را صفا ** ای جفای تو نکوتر از وفا 1875

ز انکه از عاقل جفایی گر رود ** از وفای جاهلان آن به بود

گفت پیغمبر عداوت از خرد ** بهتر از مهری که از جاهل رسد

رنجانیدن امیری خفته‏ای را که مار در دهانش رفته بود

عاقلی بر اسب می‏آمد سوار ** در دهان خفته‏ای می‏رفت مار

آن سوار آن را بدید و می‏شتافت ** تا رماند مار را فرصت نیافت‏

چون که از عقلش فراوان بد مدد ** چند دبوسی قوی بر خفته زد 1880

برد او را زخم آن دبوس سخت ** زو گریزان تا به زیر یک درخت‏

سیب پوسیده بسی بد ریخته ** گفت از این خور ای به درد آویخته‏

سیب چندان مر و را در خورد داد ** کز دهانش باز بیرون می‏فتاد

بانگ می‏زد کای امیر آخر چرا ** قصد من کردی تو نادیده جفا

گر ترا ز اصل است با جانم ستیز ** تیغ زن یک بارگی خونم بریز 1885

شوم ساعت که شدم بر تو پدید ** ای خنک آن را که روی تو ندید