ای روان پاک بستوده ترا ** چند گفتم ژاژ و بی‏هوده ترا

ای خداوند و شهنشاه و امیر ** من نگفتم جهل من گفت آن مگیر

شمه‏ای زین حال اگر دانستمی ** گفتن بی‏هوده کی تانستمی‏

بس ثنایت گفتمی ای خوش خصال ** گر مرا یک رمز می‏گفتی ز حال‏ 1905

لیک خامش کرده می‏آشوفتی ** خامشانه بر سرم می‏کوفتی‏

شد سرم کالیوه عقل از سر بجست ** خاصه این سر را که مغزش کمتر است‏

عفو کن ای خوب روی خوب کار ** آن چه گفتم از جنون اندر گذار

گفت اگر من گفتمی رمزی از آن ** زهره‏ی تو آب گشتی آن زمان‏

گر ترا من گفتمی اوصاف مار ** ترس از جانت بر آوردی دمار 1910

مصطفی فرمود اگر گویم به راست ** شرح آن دشمن که در جان شماست‏

زهره‏های پر دلان هم بر درد ** نه رود ره نه غم کاری خورد

نه دلش را تاب ماند در نیاز ** نه تنش را قوت روزه و نماز

همچو موشی پیش گربه لا شود ** همچو بره پیش گرگ از جا رود

اندر او نه حیله ماند نه روش ** پس کنم ناگفته تان من پرورش‏ 1915

همچو بو بکر ربابی تن زنم ** دست چون داود در آهن زنم‏

تا محال از دست من حالی شود ** مرغ پر برکنده را بالی شود

چون ید الله فوق أیدیهم بود ** دست ما را دست خود فرمود احد

پس مرا دست دراز آمد یقین ** بر گذشته ز آسمان هفتمین‏

دست من بنمود بر گردون هنر ** مقریا بر خوان که انشق القمر 1920

این صفت هم بهر ضعف عقلهاست ** با ضعیفان شرح قدرت کی رواست‏

خود بدانی چون بر آری سر ز خواب ** ختم شد و الله أعلم بالصواب‏

مر ترا نه قوت خوردن بدی ** نه ره و پروای قی کردن بدی‏

می‏شنیدم فحش و خر می‏راندم ** رب یسر زیر لب می‏خواندم‏

از سبب گفتن مرا دستور نه ** ترک تو گفتن مرا مقدور نه‏ 1925

هر زمان می‏گفتم از درد درون ** اهد قومی إنهم لا یعلمون‏