ور نه موسی کی روا دارد که من ** پیش تو یاد آورم از هیچ تن‏

عهد ما بشکست صد بار و هزار ** عهد تو چون کوه ثابت برقرار 2495

عهد ما کاه و به هر بادی زبون ** عهد تو کوه و ز صد که هم فزون‏

حق آن قوت که بر تلوین ما ** رحمتی کن ای امیر لونها

خویش را دیدیم و رسوایی خویش ** امتحان ما مکن ای شاه بیش‏

تا فضیحت‏های دیگر را نهان ** کرده باشی ای کریم مستعان‏

بی‏حدی تو در جمال و در کمال ** در کژی ما بی‏حدیم و در ضلال‏ 2500

بی‏حدی خویش بگمار ای کریم ** بر کژی بی‏حد مشتی لئیم‏

هین که از تقطیع ما یک تار ماند ** مصر بودیم و یکی دیوار ماند

البقیه البقیه ای خدیو ** تا نگردد شاد کلی جان دیو

بهر ما نه بهر آن لطف نخست ** که تو کردی گمرهان را باز جست‏

چون نمودی قدرتت بنمای رحم ** ای نهاده رحمها در لحم و شحم‏ 2505

این دعا گر خشم افزاید ترا ** تو دعا تعلیم فرما مهترا

آن چنان کادم بیفتاد از بهشت ** رجعتش دادی که رست از دیو زشت‏

دیو که بود کاو ز آدم بگذرد ** بر چنین نطعی از او بازی برد

در حقیقت نفع آدم شد همه ** لعنت حاسد شده آن دمدمه‏

بازیی دید و دو صد بازی ندید ** پس ستون خانه‏ی خود را برید 2510

آتشی زد شب به کشت دیگران ** باد آتش را به کشت او بران‏

چشم بندی بود لعنت دیو را ** تا زیان خصم دید آن ریو را

لعنت این باشد که کژبینش کند ** حاسد و خود بین و پر کینش کند

تا نداند که هر آن که کرد بد ** عاقبت باز آید و بر وی زند

جمله فرزین بندها بیند بعکس ** مات بر وی گردد و نقصان و وکس‏ 2515

ز انکه گر او هیچ بیند خویش را ** مهلک و ناسور بیند ریش را

درد خیزد زین چنین دیدن درون ** درد او را از حجاب آرد برون‏

تا نگیرد مادران را درد زه ** طفل در زادن نیابد هیچ ره‏