تا دهد جان را فراقش گوشمال ** جان بداند قدر ایام وصال‏

گفت پیغمبر که حق فرموده است ** قصد من از خلق احسان بوده است‏ 2635

آفریدم تا ز من سودی کنند ** تا ز شهدم دست‏آلودی کنند

نی برای آن که تا سودی کنم ** و ز برهنه من قبایی بر کنم‏

چند روزی که ز پیشم رانده است ** چشم من در روی خوبش مانده است‏

کز چنان رویی چنین قهر ای عجب ** هر کسی مشغول گشته در سبب‏

من سبب را ننگرم کان حادث است ** ز انکه حادث حادثی را باعث است‏ 2640

لطف سابق را نظاره می‏کنم ** هر چه آن حادث دو پاره می‏کنم‏

ترک سجده از حسد گیرم که بود ** آن حسد از عشق خیزد نز جحود

هر حسد از دوستی خیزد یقین ** که شود با دوست غیری همنشین‏

هست شرط دوستی غیرت پزی ** همچو شرط عطسه گفتن دیر زی‏

چون که بر نطعش جز این بازی نبود ** گفت بازی کن چه دانم در فزود 2645

آن یکی بازی که بد من باختم ** خویشتن را در بلا انداختم‏

در بلا هم می‏چشم لذات او ** مات اویم مات اویم مات او

چون رهاند خویشتن را ای سره ** هیچ کس در شش جهت از شش دره‏

جزو شش از کل شش چون وارهد ** خاصه که بی‏چون مر او را کژ نهد

هر که در شش او درون آتش است ** اوش برهاند که خلاق شش است‏ 2650

خود اگر کفر است و گر ایمان او ** دست باف حضرت است و آن او

باز تقریر کردن معاویه با ابلیس مکر او را

گفت امیر او را که اینها راست است ** لیک بخش تو ازینها کاست است‏

صد هزاران را چو من تو ره زدی ** حفره کردی در خزینه آمدی‏

آتشی از تو نسوزم چاره نیست ** کیست کز دست تو جامه‏ش پاره نیست‏

طبعت ای آتش چو سوزانیدنی است ** تا نسوزانی تو چیزی چاره نیست‏ 2655

لعنت این باشد که سوزانت کند ** اوستاد جمله دزدانت کند

با خدا گفتی شنیدی رو برو ** من چه باشم پیش مکرت ای عدو

معرفتهای تو چون بانگ صفیر ** بانگ مرغانی است لیکن مرغ گیر