تو ز من با حق چه نالی ای سلیم ** تو بنال از شر آن نفس لئیم‏

تو خوری حلوا تو را دنبل شود ** تب بگیرد طبع تو مختل شود

بی‏گنه لعنت کنی ابلیس را ** چون نبینی از خود آن تلبیس را 2720

نیست از ابلیس از تست ای غوی ** که چو روبه سوی دنبه می‏دوی‏

چون که در سبزه ببینی دنبه را ** دام باشد این ندانی تو چرا

ز آن ندانی کت ز دانش دور کرد ** میل دنبه چشم و عقلت کور کرد

حبک الأشیاء یعمیک یصم ** نفسک السودا جنت لا تختصم‏

تو گنه بر من منه کژ مژ مبین ** من ز بد بیزارم و از حرص و کین‏ 2725

من بدی کردم پشیمانم هنوز ** انتظارم تا شبم آید به روز

متهم گشتم میان خلق من ** فعل خود بر من نهد هر مرد و زن‏

گرگ بی‏چاره اگر چه گرسنه است ** متهم باشد که او در طنطنه است‏

از ضعیفی چون نتاند راه رفت ** خلق گوید تخمه است از لوت زفت‏

باز الحاح کردن معاویه ابلیس را

گفت غیر راستی نرهاندت ** داد سوی راستی می‏خواندت‏ 2730

راست گو تا وارهی از چنگ من ** مکر ننشاند غبار جنگ من‏

گفت چون دانی دروغ و راست را ** ای خیال‏اندیش پر اندیشه‏ها

گفت پیغمبر نشانی داده است ** قلب و نیکو را محک بنهاده است‏

گفته است الکذب ریب فی القلوب ** گفت الصدق طمانین طروب‏

دل نیارامد ز گفتار دروغ ** آب و روغن هیچ نفروزد فروغ‏ 2735

در حدیث راست آرام دل است ** راستیها دانه‏ی دام دل است‏

دل مگر رنجور باشد بد دهان ** که نداند چاشنی این و آن‏

چون شود از رنج و علت دل سلیم ** طعم کذب و راست را باشد علیم‏

حرص آدم چون سوی گندم فزود ** از دل آدم سلیمی را ربود

پس دروغ و عشوه‏ات را گوش کرد ** غره گشت و زهر قاتل نوش کرد 2740

کژدم از گندم ندانست آن نفس ** می‏پرد تمییز از مست هوس‏

خلق مست آرزویند و هوا ** ز آن پذیرایند دستان ترا