قلب و نیکو در جهان بودی روان ** چون همه شب بود و ما چون شب روان‏

تا بر آمد آفتاب انبیا ** گفت ای غش دور شو صافی بیا

چشم داند فرق کردن رنگ را ** چشم داند لعل را و سنگ را

چشم داند گوهر و خاشاک را ** چشم را ز آن می‏خلد خاشاکها

دشمن روزند این قلابکان ** عاشق روزند آن زرهای کان‏ 290

ز آن که روز است آینه‏ی تعریف او ** تا ببیند اشرفی تشریف او

حق قیامت را لقب ز آن روز کرد ** روز بنماید جمال سرخ و زرد

پس حقیقت روز سر اولیاست ** روز پیش ماهشان چون سایه‏هاست‏

عکس راز مرد حق دانید روز ** عکس ستاریش شام چشم دوز

ز آن سبب فرمود یزدان و الضحی ** و الضحی‏ نور ضمیر مصطفی‏ 295

قول دیگر کین ضحی را خواست دوست ** هم برای آنکه این هم عکس اوست

ور نه بر فانی قسم گفتن خطاست ** خود فنا چه لایق گفت خداست‏

لا أحب الآفلین گفت آن خلیل ** کی فنا خواهد از این رب جلیل‏

باز و اللیل است ستاری او ** و آن تن خاکی زنگاری او

آفتابش چون بر آمد ز آن فلک ** با شب تن گفت هین ما ودعک‏ 300

وصل پیدا گشت از عین بلا ** ز آن حلاوت شد عبارت ما قلی‏

هر عبارت خود نشان حالتی است ** حال چون دست و عبارت آلتی است‏

آلت زرگر به دست کفشگر ** همچو دانه‏ی کشت کرده ریگ در

و آلت اسکاف پیش برزگر ** پیش سگ کاه استخوان در پیش خر

بود انا الحق در لب منصور نور ** بود انا الله در لب فرعون زور 305

شد عصا اندر کف موسی گوا ** شد عصا اندر کف ساحر هبا

زین سبب عیسی بدان همراه خود ** در نیاموزید آن اسم صمد

کاو نداند نقص بر آلت نهد ** سنگ بر گل زن تو آتش کی جهد

دست و آلت همچو سنگ و آهن است ** جفت باید جفت شرط زادن است‏

آن که بی‏جفت است و بی‏آلت یکی است ** در عدد شک است و آن یک بی‏شکی است‏ 310