رحمتش آمد بر حکیم و عزم کرد ** کش بر اشتر بر نشاند نیک مرد

رحمتش آمد بر حکیم و عزم کرد ** کش بر اشتر بر نشاند نیک مرد 3185

باز گفتش ای حکیم خوش سخن ** شمه‏ای از حال خود هم شرح کن‏

این چنین عقل و کفایت که تراست ** تو وزیری یا شهی بر گوی راست‏

گفت این هر دو نیم از عامه‏ام ** بنگر اندر حال و اندر جامه‏ام‏

گفت اشتر چند داری چند گاو ** گفت نه این و نه آن ما را مکاو

گفت رختت چیست باری در دکان ** گفت ما را کو دکان و کو مکان‏ 3190

گفت پس از نقد پرسم نقد چند ** که تویی تنها رو و محبوب پند

کیمیای مس عالم با تو است ** عقل و دانش را گهر تو بر تو است‏

گفت و الله نیست یا وجه العرب ** در همه ملکم وجوه قوت شب‏

پا برهنه تن برهنه می‏دوم ** هر که نانی می‏دهد آن جا روم‏

مر مرا زین حکمت و فضل و هنر ** نیست حاصل جز خیال و درد سر 3195

پس عرب گفتش که شو دور از برم ** تا نبارد شومی تو بر سرم‏

دور بر آن حکمت شومت ز من ** نطق تو شرم است بر اهل زمن‏

یا تو آن سو رو من این سو می‏دوم ** ور ترا ره پیش من واپس روم‏

یک جوالم گندم و دیگر ز ریگ ** به بود زین حیله‏های مرده‏ریگ‏

احمقی‏ام بس مبارک احمقی است ** که دلم با برگ و جانم متقی است‏ 3200

گر تو خواهی کت شقاوت کم شود ** جهد کن تا از تو حکمت کم شود

حکمتی کز طبع زاید وز خیال ** حکمتی بی‏فیض نور ذو الجلال‏

حکمت دنیا فزاید ظن و شک ** حکمت دینی برد فوق فلک‏

زوبعان زیرک آخر زمان ** بر فزوده خویش بر پیشینیان‏

حیله آموزان جگرها سوخته ** فعل‏ها و مکرها آموخته‏ 3205

صبر و ایثار و سخای نفس و جود ** باد داده کان بود اکسیر سود

فکر آن باشد که بگشاید رهی ** راه آن باشد که پیش آید شهی‏

شاه آن باشد که از خود شه بود ** نه به مخزنها و لشکر شه شود

تا بماند شاهی او سرمدی ** همچو عز ملک دین احمدی‏

کرامات ابراهیم ادهم بر لب دریا