آن یکی می‏گفت در عهد شعیب ** که خدا از من بسی دیده ست عیب‏

چند دید از من گناه و جرمها ** و ز کرم یزدان نمی‏گیرد مرا 3365

حق تعالی گفت در گوش شعیب ** در جواب او فصیح از راه غیب‏

که بگفتی چند کردم من گناه ** و ز کرم نگرفت در جرمم اله‏

عکس می‏گویی و مقلوب ای سفیه ** ای رها کرده ره و بگرفته تیه‏

چند چندت گیرم و تو بی‏خبر ** در سلاسل مانده‏ای پا تا به سر

زنگ تو بر تویت ای دیگ سیاه ** کرد سیمای درونت را تباه‏ 3370

بر دلت زنگار بر زنگارها ** جمع شد تا کور شد ز اسرارها

گر زند آن دود بر دیگ نوی ** آن اثر بنماید ار باشد جوی‏

ز انکه هر چیزی به ضد پیدا شود ** بر سپیدی آن سیه رسوا شود

چون سیه شد دیگ پس تاثیر دود ** بعد از این بروی که بیند زود زود

مرد آهنگر که او زنگی بود ** دود را با روش هم رنگی بود 3375

مرد رومی کاو کند آهنگری ** رویش ابلق گردد از دود آوری‏

پس بداند زود تاثیر گناه ** تا بنالد زود گوید ای اله‏

چون کند اصرار و بد پیشه کند ** خاک اندر چشم اندیشه کند

توبه نندیشد دگر شیرین شود ** بر دلش آن جرم تا بی‏دین شود

آن پشیمانی و یا رب رفت از او ** شست بر آیینه زنگ پنج تو 3380

آهنش را زنگها خوردن گرفت ** گوهرش را زنگ کم کردن گرفت‏

چون نویسی کاغذ اسپید بر ** آن نبشته خوانده آید در نظر

چون نویسی بر سر بنوشته خط ** فهم ناید خواندنش گردد غلط

کان سیاهی بر سیاهی اوفتاد ** هر دو خط شد کور و معنیی نداد

ور سوم باره نویسی بر سرش ** پس سیه کردی چو جان کافرش‏ 3385

پس چه چاره جز پناه چاره‏گر ** ناامیدی مس و اکسیرش نظر

ناامیدیها به پیش او نهید ** تا ز درد بی‏دوا بیرون جهید

چون شعیب این نکته‏ها با او بگفت ** ز آن دم جان در دل او گل شکفت‏