تو بطی بر خشک و بر تر زنده‏ای ** نی چو مرغ خانه خانه کنده‏ای‏

تو ز کرمنا بنی آدم شهی ** هم به خشکی هم به دریا پا نهی‏

که حملناهم علی البحری به جان ** از حملناهم علی البر پیش ران‏

مر ملایک را سوی بر راه نیست ** جنس حیوان هم ز بحر آگاه نیست‏ 3775

تو به تن حیوان به جانی از ملک ** تا روی هم بر زمین هم بر فلک‏

تا به ظاهر مثلکم باشد بشر ** با دل یوحی إلیه دیده‏ور

قالب خاکی فتاده بر زمین ** روح آن گردان بر این چرخ برین‏

ما همه مرغابیانیم ای غلام ** بحر می‏داند زبان ما تمام‏

پس سلیمان بحر آمد ما چو طیر ** در سلیمان تا ابد داریم سیر 3780

با سلیمان پای در دریا بنه ** تا چو داود آب سازد صد زره‏

آن سلیمان پیش جمله حاضر است ** لیک غیرت چشم بند و ساحر است‏

تا ز جهل و خوابناکی و فضول ** او به پیش ما و ما از وی ملول‏

تشنه را درد سر آرد بانگ رعد ** چون نداند کاو کشاند ابر سعد

چشم او مانده است در جوی روان ** بی‏خبر از ذوق آب آسمان‏ 3785

مرکب همت سوی اسباب راند ** از مسبب لاجرم محجوب ماند

آن که بیند او مسبب را عیان ** کی نهد دل بر سببهای جهان‏

حیران شدن حاجیان در کرامات آن زاهد که در بادیه تنهاش یافتند

زاهدی بد در میان بادیه ** در عبادت غرق چون عبادیه‏

حاجیان آن جا رسیدند از بلاد ** دیده‏شان بر زاهد خشک اوفتاد

جای زاهد خشک بود او تر مزاج ** از سموم بادیه بودش علاج‏ 3790

حاجیان حیران شدند از وحدتش ** و آن سلامت در میان آفتش‏

در نماز استاده بد بر روی ریگ ** ریگ کز تفش بجوشد آب دیگ‏

گفتیی سر مست در سبزه و گل است ** یا سواره بر براق و دلدل است‏

یا که پایش بر حریر و حله‏هاست ** یا سموم او را به از باد صباست‏

پس بماندند آن جماعت با نیاز ** تا شود درویش فارغ از نماز 3795

چون ز استغراق باز آمد فقیر ** ز آن جماعت زنده‏ای روشن ضمیر