آن که بیند او مسبب را عیان ** کی نهد دل بر سببهای جهان‏

حیران شدن حاجیان در کرامات آن زاهد که در بادیه تنهاش یافتند

زاهدی بد در میان بادیه ** در عبادت غرق چون عبادیه‏

حاجیان آن جا رسیدند از بلاد ** دیده‏شان بر زاهد خشک اوفتاد

جای زاهد خشک بود او تر مزاج ** از سموم بادیه بودش علاج‏ 3790

حاجیان حیران شدند از وحدتش ** و آن سلامت در میان آفتش‏

در نماز استاده بد بر روی ریگ ** ریگ کز تفش بجوشد آب دیگ‏

گفتیی سر مست در سبزه و گل است ** یا سواره بر براق و دلدل است‏

یا که پایش بر حریر و حله‏هاست ** یا سموم او را به از باد صباست‏

پس بماندند آن جماعت با نیاز ** تا شود درویش فارغ از نماز 3795

چون ز استغراق باز آمد فقیر ** ز آن جماعت زنده‏ای روشن ضمیر

دید کابش می‏چکید از دست و رو ** جامه‏اش تر بود از آثار وضو

پس بپرسیدش که آبت از کجاست ** دست را برداشت کز سوی شماست‏

گفت هر گاهی که خواهی می‏رسد ** بی‏ز جاه و بی‏ز حبل من مسد

مشکل ما حل کن ای سلطان دین ** تا ببخشد حال تو ما را یقین‏ 3800

وانما سری ز اسرارت به ما ** تا ببریم از میان زنارها

چشم را بگشود سوی آسمان ** که اجابت کن دعای حاجیان‏

رزق جویی را ز بالا خو گرم ** تو ز بالا بر گشودستی درم‏

ای نموده تو مکان از لامکان ** فی السماء رزقکم کرده عیان‏

در میان این مناجات ابر خوش ** زود پیدا شد چو پیل آب کش‏ 3805

همچو آب از مشک باریدن گرفت ** در گو و در غارها مسکن گرفت‏

ابر می‏بارید چون مشک اشکها ** حاجیان جمله گشاده مشکها

یک جماعت ز آن عجایب کارها ** می‏بریدند از میان زنارها

قوم دیگر را یقین در ازدیاد ** زین عجب و الله أعلم بالرشاد

قوم دیگر ناپذیرا ترش و خام ** ناقصان سرمدی تم الکلام‏ 3810