می‏گریست از غبن کودک های های ** کای مرا بشکسته بودی هر دو پای‏

Eleminden hayhayla ağlamaya koyuldu, ”Keşke iki ayağım da kırılaydı,

کاشکی من گرد گلخن گشتمی ** بر در این خانقه نگذشتمی‏

Keşke külhana gideydim de tekkenin kapısından geçmez olaydım” diyordu.

صوفیان طبل خوار لقمه جو ** سگ دلان و همچو گربه روی شو 405

Boğazına düşkün, yemeye alışkın sofiler, köpek gönüllüdürler, fakat kedi gibi yüzlerini yıkarklar, temiz görünürler.

از غریو کودک آن جا خیر و شر ** گرد آمد گشت بر کودک حشر

Çocuğun feryadından hırlı, hırsız birçok kişi başına toplandı.

پیش شیخ آمد که ای شیخ درشت ** تو یقین دان که مرا استاد کشت‏

Çocuk, ”Ey kötü Şeyh, beni ustam muhakkak öldürür.

گر روم من پیش او دست تهی ** او مرا بکشد اجازت می‏دهی‏

Eğer yanına eli boş gidersem beni keser, buna razı mısın?” diyordu.

و آن غریمان هم به انکار و جحود ** رو به شیخ آورده کاین باری چه بود

Borçlular da inkâra düşüp Şeyh’e yüz çevirerek “Bu ne oyun ki?

مال ما خوردی مظالم می‏بری ** از چه بود این ظلم دیگر بر سری‏ 410

Bizim malımızı yedin, borçlu gidiyorsun. Böyle olduğu halde neden başka bir zulümde daha bulundun?” diyorlardı.

تا نماز دیگر آن کودک گریست ** شیخ دیده بست و در وی ننگریست‏

Çocuk ikindi namazı vaktine kadar ağladı.Şeyh’e gelince,gözlerini yummuş,ona hiç bakmıyordu.

شیخ فارغ از جفا و از خلاف ** در کشیده روی چون مه در لحاف‏

Bu cefaya, bu aykırı işe aldırış etmemekteydi. Ay gibi yüzünü yorganın içine çekmişti.

با ازل خوش با اجل خوش شاد کام ** فارغ از تشنیع و گفت خاص و عام‏

Ezelle hoş, ecelle sevinçli, havas ve acamın kınamasından, dedikodusundan el ayak çekmiş!

آن که جان در روی او خندد چو قند ** از ترش رویی خلقش چه گزند

Can, bir adamın yüzüne gülerse, ona halkın ekşi suratlı oluşundan ne zarar.

آن که جان بوسه دهد بر چشم او ** کی خورد غم از فلک وز خشم او 415

Can birisini öperse, felekten, feleğin hışmından gam yer mi?

در شب مهتاب مه را بر سماک ** از سگان و عوعو ایشان چه باک‏

Mehtaplı gecede ay, Simâk burcundayken köpeklerden, köpeklerin havlamasından ne korkusu olur?

سگ وظیفه‏ی خود به جا می‏آورد ** مه وظیفه‏ی خود به رخ می‏گسترد

Köpek vazifesini yerine getirir, ay da ışığını yere döşeyip durur.

کارک خود می‏گزارد هر کسی ** آب نگذارد صفا بهر خسی‏

Herkes kendi işceğizini görür. Su, bir çöp için durulduğunu terk etmez.

خس خسانه می‏رود بر روی آب ** آب صافی می‏رود بی‏اضطراب‏

Çöp, çöpçesine su üstünde yürür durur, sâf su da bulanmadan akıp gider.

مصطفی مه می‏شکافد نیم شب ** ژاژ می‏خاید ز کینه بو لهب‏ 420

Mustafa, gece yarısı ayı ikiye böler; Ebulehep, kininden saçma sapan söylenir!

آن مسیحا مرده زنده می‏کند ** و آن جهود از خشم سبلت می‏کند

İsa ölüyü diriltir; Yahudi, hiddetinden sakalını yolar.

بانگ سگ هرگز رسد در گوش ماه ** خاصه ماهی کاو بود خاص اله‏

Köpeğin sesi ayın kulağına girer mi? Hele o ay, Allah hası olursa..

می‏خورد شه بر لب جو تا سحر ** در سماع از بانگ چغزان بی‏خبر

Padişah, sabaha kadar musiki âlemi yapar, su kenarında şarap içer, kurbağaların seslerinden haberi bile olmaz.

هم شدی توزیع کودک دانگ چند ** همت شیخ آن سخا را کرد بند

Çocuğun parası, orada bulunanlara müsaviyen takdim edilseydi herkese birkaç akçe düşerdi, çocuk da parasını alırdı. Fakat Şeyh’in himmeti bu cömertliği de bağladı.

تا کسی ندهد به کودک هیچ چیز ** قوت پیران از این بیش است نیز 425

Bu suretle kimse çocuğa bir şey vermedi. Pirlerin kuvveti bundan da fazladır.

شد نماز دیگر آمد خادمی ** یک طبق بر کف ز پیش حاتمی‏

İkindi vakti oldu. Hizmetçi, Hatem gibi cömert birisinin verdiği bir tabak altını getirdi.

صاحب مالی و حالی پیش پیر ** هدیه بفرستاد کز وی بد خبیر

Mal sahibi halli bir kişi, Şeyh’in halini biliyordu, ona hediye göndermişti.