می‏گریست از غبن کودک های های ** کای مرا بشکسته بودی هر دو پای‏

کاشکی من گرد گلخن گشتمی ** بر در این خانقه نگذشتمی‏

صوفیان طبل خوار لقمه جو ** سگ دلان و همچو گربه روی شو 405

از غریو کودک آن جا خیر و شر ** گرد آمد گشت بر کودک حشر

پیش شیخ آمد که ای شیخ درشت ** تو یقین دان که مرا استاد کشت‏

گر روم من پیش او دست تهی ** او مرا بکشد اجازت می‏دهی‏

و آن غریمان هم به انکار و جحود ** رو به شیخ آورده کاین باری چه بود

مال ما خوردی مظالم می‏بری ** از چه بود این ظلم دیگر بر سری‏ 410

تا نماز دیگر آن کودک گریست ** شیخ دیده بست و در وی ننگریست‏

شیخ فارغ از جفا و از خلاف ** در کشیده روی چون مه در لحاف‏

با ازل خوش با اجل خوش شاد کام ** فارغ از تشنیع و گفت خاص و عام‏

آن که جان در روی او خندد چو قند ** از ترش رویی خلقش چه گزند

آن که جان بوسه دهد بر چشم او ** کی خورد غم از فلک وز خشم او 415

در شب مهتاب مه را بر سماک ** از سگان و عوعو ایشان چه باک‏

سگ وظیفه‏ی خود به جا می‏آورد ** مه وظیفه‏ی خود به رخ می‏گسترد

کارک خود می‏گزارد هر کسی ** آب نگذارد صفا بهر خسی‏

خس خسانه می‏رود بر روی آب ** آب صافی می‏رود بی‏اضطراب‏

مصطفی مه می‏شکافد نیم شب ** ژاژ می‏خاید ز کینه بو لهب‏ 420

آن مسیحا مرده زنده می‏کند ** و آن جهود از خشم سبلت می‏کند

بانگ سگ هرگز رسد در گوش ماه ** خاصه ماهی کاو بود خاص اله‏

می‏خورد شه بر لب جو تا سحر ** در سماع از بانگ چغزان بی‏خبر

هم شدی توزیع کودک دانگ چند ** همت شیخ آن سخا را کرد بند

تا کسی ندهد به کودک هیچ چیز ** قوت پیران از این بیش است نیز 425

شد نماز دیگر آمد خادمی ** یک طبق بر کف ز پیش حاتمی‏

صاحب مالی و حالی پیش پیر ** هدیه بفرستاد کز وی بد خبیر