گر سخن گوید ز مو باریکتر ** آن سرش را ز آن سخن نبود خبر

مستیی دارد ز گفت خود و لیک ** از بر وی تا به می راهی است نیک‏

همچو جوی است او نه او آبی خورد ** آب از او بر آب خواران بگذرد

آب در جو ز آن نمی‏گیرد قرار ** ز آن که آن جو نیست تشنه و آب خوار

همچو نایی ناله‏ی زاری کند ** لیک بیگار خریداری کند 490

نوحه‏گر باشد مقلد در حدیث ** جز طمع نبود مراد آن خبیث‏

نوحه‏گر گوید حدیث سوزناک ** لیک کو سوز دل و دامان چاک‏

از محقق تا مقلد فرق‏هاست ** کاین چو داود است و آن دیگر صداست‏

منبع گفتار این سوزی بود ** و آن مقلد کهنه آموزی بود

هین مشو غره بدان گفت حزین ** بار بر گاو است و بر گردون حنین‏ 495

هم مقلد نیست محروم از ثواب ** نوحه‏گر را مزد باشد در حساب‏

کافر و مومن خدا گویند لیک ** در میان هر دو فرقی هست نیک‏

آن گدا گوید خدا از بهر نان ** متقی گوید خدا از عین جان‏

گر بدانستی گدا از گفت خویش ** پیش چشم او نه کم ماندی نه پیش‏

سالها گوید خدا آن نان خواه ** همچو خر مصحف کشد از بهر کاه‏ 500

گر بدل در تافتی گفت لبش ** ذره ذره گشته بودی قالبش‏

نام دیوی ره برد در ساحری ** تو به نام حق پشیزی می‏بری‏

خاریدن روستایی در تاریکی شیر را به گمان آن که گاو اوست

روستایی گاو در آخر ببست ** شیر گاوش خورد و بر جایش نشست‏

روستایی شد در آخر سوی گاو ** گاو را می‏جست شب آن کنج کاو

دست می‏مالید بر اعضای شیر ** پشت و پهلو گاه بالا گاه زیر 505

گفت شیر ار روشنی افزون شدی ** زهره‏اش بدریدی و دل خون شدی‏

این چنین گستاخ ز آن می‏خاردم ** کاو درین شب گاو می‏پنداردم‏

حق همی‏گوید که ای مغرور کور ** نه ز نامم پاره پاره گشت طور

که لو انزلنا کتابا للجبل ** لانصدع ثم انقطع ثم ارتحل‏

از من ار کوه احد واقف بدی ** پاره گشتی و دلش پر خون شدی‏ 510