مفلسی دیو را یزدان ما ** هم منادی کرد در قرآن ما

کاو دغا و مفلس است و بد سخن ** هیچ با او شرکت و سودا مکن‏ 655

ور کنی او را بهانه آوری ** مفلس است او صرفه از وی کی بری‏

حاضر آوردند چون فتنه فروخت ** اشتر کردی که هیزم می‏فروخت‏

کرد بی‏چاره بسی فریاد کرد ** هم موکل را به دانگی شاد کرد

اشترش بردند از هنگام چاشت ** تا شب و افغان او سودی نداشت‏

بر شتر بنشست آن قحط گران ** صاحب اشتر پی اشتر دوان‏ 660

سو به سو و کو به کو می‏تاختند ** تا همه شهرش عیان بشناختند

پیش هر حمام و هر بازارگاه ** کرده مردم جمله در شکلش نگاه‏

ده منادی گر بلند آوازیان ** کرد و ترک و رومیان و تازیان‏

مفلس است این و ندارد هیچ چیز ** قرض تا ندهد کس او را یک پشیز

ظاهر و باطن ندارد حبه‏ای ** مفلسی قلبی دغایی دبه‏ای‏ 665

هان و هان با او حریفی کم کنید ** چون که کاو آرد گره محکم کنید

ور به حکم آرید این پژمرده را ** من نخواهم کرد زندان مرده را

خوش دم است او و گلویش بس فراخ ** با شعار نو دثار شاخ شاخ‏

گر بپوشد بهر مکر آن جامه را ** عاریه است او و فریبد عامه را

حرف حکمت بر زبان ناحکیم ** حله‏های عاریت دان ای سلیم‏ 670

گر چه دزدی حله‏ای پوشیده است ** دست تو چون گیرد آن ببریده دست‏

چون شبانه از شتر آمد به زیر ** کرد گفتش منزلم دور است و دیر

بر نشستی اشترم را از پگاه ** جو رها کردم کم از اخراج کاه‏

گفت تا اکنون چه می‏کردیم پس ** هوش تو کو، نیست اندر خانه کس‏

طبل افلاسم به چرخ سابعه ** رفت و تو نشنیده‏ای بد واقعه‏ 675

گوش تو پر بوده است از طمع خام ** پس طمع کر می‏کند کور ای غلام‏

تا کلوخ و سنگ بشنید این بیان ** مفلس است و مفلس است این قلتبان‏

تا به شب گفتند و در صاحب شتر ** بر نزد کاو از طمع پر بود پر