گفت شه پوشید حق پاداش بد ** لیک از عامه نه از خاصان خود

گر به دامی افکنم من یک امیر ** از امیران خفیه دارم نه از وزیر 990

حق به من بنمود پس پاداش کار ** وز صورهای عملها صد هزار

تو نشانی ده که من دانم تمام ** ماه را بر من نمی‏پوشد غمام‏

گفت پس از گفت من مقصود چیست ** چون تو می‏دانی که آن چه بود چیست‏

گفت شه حکمت در اظهار جهان ** آن که دانسته برون آید عیان‏

آن چه می‏دانست تا پیدا نکرد ** بر جهان ننهاد رنج طلق و درد 995

یک زمان بی‏کار نتوانی نشست ** تا بدی یا نیکیی از تو نجست‏

این تقاضاهای کار از بهر آن ** شد موکل تا شود سرت عیان‏

پس کلابه‏ی تن کجا ساکن شود ** چون سر رشته‏ی ضمیرش می‏کشد

تاسه‏ی تو شد نشان آن کشش ** بر تو بی‏کاری بود چون جان کنش‏

این جهان و آن جهان زاید ابد ** هر سبب مادر اثر از وی ولد 1000

چون اثر زایید آن هم شد سبب ** تا بزاید او اثرهای عجب‏

این سببها نسل بر نسل است لیک ** دیده‏ای باید منور نیک نیک‏

شاه با او در سخن اینجا رسید ** یا بدید از وی نشانی یا ندید

گر بدید آن شاه جویا دور نیست ** لیک ما را ذکر آن دستور نیست‏

چون ز گرمابه بیامد آن غلام ** سوی خویشش خواند آن شاه و همام‏ 1005

گفت صحا لک نعیم دایم ** بس لطیفی و ظریف و خوب رو

ای دریغا گر نبودی در تو آن ** که همی‏گوید برای تو فلان‏

شاد گشتی هر که رویت دیده‏یی ** دیدنت ملک جهان ارزیدیی‏

گفت رمزی ز آن بگو ای پادشاه ** کز برای من بگفت آن دین تباه‏

گفت اول وصف دو روییت کرد ** کاشکارا تو دوایی خفیه درد 1010

خبث یارش را چو از شه گوش کرد ** در زمان دریای خشمش جوش کرد

کف بر آورد آن غلام و سرخ گشت ** تا که موج هجو او از حد گذشت‏

کاو ز اول دم که با من یار بود ** همچو سگ در قحط بس گه خوار بود