از برون بر ظاهرش نقش و نگار ** وز درون ز اندیشه‌ها او زار زار

و آن یکی بینی در آن دلق کهن ** چون نبات اندیشه و شکر سخن

بازگشتن به حکایت پیل

گفت ناصح بشنوید این پند من ** تا دل و جانتان نگردد ممتحن

با گیاه و برگها قانع شوید ** در شکار پیل‌بچگان کم روید

من برون کردم ز گردن وام نصح ** جز سعادت کی بود انجام نصح 140

من به تبلیغ رسالت آمدم ** تا رهانم مر شما را از ندم

هین مبادا که طمع رهتان زند ** طمع برگ از بیخهاتان بر کند

این بگفت و خیربادی کرد و رفت ** گشت قحط و جوعشان در راه زفت

ناگهان دیدند سوی جاده‌ای ** پور پیلی فربهی نو زاده‌ای

اندر افتادند چون گرگان مست ** پاک خوردندش فرو شستند دست 145

آن یکی همره نخورد و پند داد ** که حدیث آن فقیرش بود یاد

از کبابش مانع آمد آن سخن ** بخت نو بخشد ترا عقل کهن

پس بیفتادند و خفتند آن همه ** وان گرسنه چون شبان اندر رمه

دید پیلی سهمناکی می‌رسید ** اولا آمد سوی حارس دوید

بوی می‌کرد آن دهانش را سه بار ** هیچ بویی زو نیامد ناگوار 150

چند باری گرد او گشت و برفت ** مر ورا نازرد آن شه‌پیل زفت

مر لب هر خفته‌ای را بوی کرد ** بوی می‌آمد ورا زان خفته مرد

از کباب پیل‌زاده خورده بود ** بر درانید و بکشتش پیل زود

در زمان او یک بیک را زان گروه ** می‌درانید و نبودش زان شکوه

بر هوا انداخت هر یک را گزاف ** تا همی‌زد بر زمین می‌شد شکاف 155

ای خورنده‌ی خون خلق از راه برد ** تا نه آرد خون ایشانت نبرد

مال ایشان خون ایشان دان یقین ** زانک مال از زور آید در یمین

مادر آن پیل‌بچگان کین کشد ** پیل بچه‌خواره را کیفر کشد

پیل‌بچه می‌خوری ای پاره‌خوار ** هم بر آرد خصم پیل از تو دمار

بوی رسوا کرد مکر اندیش را ** پیل داند بوی طفل خویش را 160