پاره پاره کرده ساعدهای خویش ** روح واله که نه پس بیند نه پیش

ای بسا مرد شجاع اندر حراب ** که ببرد دست یا پایش ضراب

او همان دست آورد در گیر و دار ** بر گمان آنک هست او بر قرار

خود ببیند دست رفته در ضرر ** خون ازو بسیار رفته بی‌خبر

در بیان آنک تن روح را چون لباسی است و این دست آستین دست روحست واین پای موزه‌ی پای روحست

تا بدانی که تن آمد چون لباس ** رو بجو لابس لباسی را ملیس 1610

روح را توحید الله خوشترست ** غیر ظاهر دست و پای دیگرست

دست و پا در خواب بینی و ایتلاف ** آن حقیقت دان مدانش از گزاف

آن توی که بی بدن داری بدن ** پس مترس از جسم و جان بیرون شدن

حکایت آن درویش کی در کوه خلوت کرده بود و بیان حلاوت انقطاع و خلوت و داخل شدن درین منقبت کی انا جلیس من ذکرنی و انیس من استانس بی گر با همه‌ای چو بی منی بی همه‌ای ور بی همه‌ای چو با منی با همه‌ای

بود درویشی بکهساری مقیم ** خلوت او را بود هم خواب و ندیم

چون ز خالق می‌رسید او را شمول ** بود از انفاس مرد و زن ملول 1615

همچنانک سهل شد ما را حضر ** سهل شد هم قوم دیگر را سفر

آنچنانک عاشقی بر سروری ** عاشقست آن خواجه بر آهنگری

هر کسی را بهر کاری ساختند ** میل آن را در دلش انداختند

دست و پا بی میل جنبان کی شود ** خار وخس بی آب و بادی کی رود

گر ببینی میل خود سوی سما ** پر دولت بر گشا همچون هما 1620

ور ببینی میل خود سوی زمین ** نوحه می‌کن هیچ منشین از حنین

عاقلان خود نوحه‌ها پیشین کنند ** جاهلان آخر بسر بر می‌زنند

ز ابتدای کار آخر را ببین ** تا نباشی تو پشیمان یوم دین

دیدن زرگر عاقبت کار را و سخن بر وفق عاقبت گفتن با مستعیر ترازو

آن یکی آمد به پیش زرگری ** که ترازو ده که بر سنجم زری

گفت خواجه رو مرا غربال نیست ** گفت میزان ده برین تسخر مه‌ایست 1625

گفت جاروبی ندارم در دکان ** گفت بس بس این مضاحک رابمان

من ترازویی که می‌خواهم بده ** خویشتن را کر مکن هر سو مجه

گفت بشنیدم سخن کر نیستم ** تا نپنداری که بی معنیستم

این شنیدم لیک پیری مرتعش ** دست لرزان جسم تو نا منتعش

وان زر تو هم قراضه‌ی خرد مرد ** دست لرزد پس بریزد زر خرد 1630