این جهان را که بصورت قایمست ** گفت پیغامبر که حلم نایمست

این جهان را که بصورت قایمست ** گفت پیغامبر که حلم نایمست 1730

از ره تقلید تو کردی قبول ** سالکان این دیده پیدا بی رسول

روز در خوابی مگو کین خواب نیست ** سایه فرعست اصل جز مهتاب نیست

خواب و بیداریت آن دان ای عضد ** که ببیند خفته کو در خواب شد

او گمان برده که این دم خفته‌ام ** بی‌خبر زان کوست درخواب دوم

هاون گردون اگر صد بارشان ** خرد کوبد اندرین گلزارشان 1735

اصل این ترکیب را چون دیده‌اند ** از فروع وهم کم ترسیده‌اند

سایه‌ی خود را ز خود دانسته‌اند ** چابک و چست و گش و بر جسته‌اند

کوزه‌گر گر کوزه‌ای را بشکند ** چون بخواهد باز خود قایم کند

کور را هر گام باشد ترس چاه ** با هزاران ترس می‌آید براه

مرد بینا دید عرض راه را ** پس بداند او مغاک و چاه را 1740

پا و زانواش نلرزد هر دمی ** رو ترش کی دارد او از هر غمی

خیز فرعونا که ما آن نیستیم ** که بهر بانگی و غولی بیستیم

خرقه‌ی ما را بدر دوزنده هست ** ورنه ما را خود برهنه‌تر به است

بی لباس این خوب را اندر کنار ** خوش در آریم ای عدو نابکار

خوشتر از تجرید از تن وز مزاج ** نیست ای فرعون بی الهام گیج 1745

حکایت استر پیش شتر کی من بسیار در رو می‌افتم و تو نمی‌افتی الا به نادر

گفت استر با شتر کای خوش رفیق ** در فراز و شیب و در راه دقیق

تو نه آیی در سر و خوش می‌روی ** من همی‌آیم بسر در چون غوی

من همی‌افتم برو در هر دمی ** خواه در خشکی و خواه اندر نمی

این سبب را باز گو با من که چیست ** تا بدانم من که چون باید بزیست

گفت چشم من ز تو روشن‌ترست ** بعد از آن هم از بلندی ناظرست 1750

چون برآیم بر سرکوه بلند ** آخر عقبه ببینم هوشمند

پس همه پستی و بالایی راه ** دیده‌ام را وا نماید هم اله

هر قدم من از سر بینش نهم ** از عثار و اوفتادن وا رهم

تو ببینی پیش خود یک دو سه گام ** دانه بینی و نبینی رنج دام