عیسی اندر مهد بر دارد نفیر ** که جوان ناگشته ما شیخیم و پیر

گر رهید از بعض اوصاف بشر ** شیخ نبود کهل باشد ای پسر 1795

چون یکی موی سیه کان وصف ماست ** نیست بر وی شیخ و مقبول خداست

چون بود مویش سپید ار با خودست ** او نه پیرست و نه خاص ایزدست

ور سر مویی ز وصفش باقیست ** او نه از عرش است او آفاقیست

عذر گفتن شیخ بهر ناگریستن بر فرزندان

شیخ گفت او را مپندار ای رفیق ** که ندارم رحم و مهر و دل شفیق

بر همه کفار ما را رحمتست ** گرچه جان جمله کافر نعمتست 1800

بر سگانم رحمت و بخشایش است ** که چرا از سنگهاشان مالش است

آن سگی که می‌گزد گویم دعا ** که ازین خو وا رهانش ای خدا

این سگان را هم در آن اندیشه دار ** که نباشند از خلایق سنگسار

زان بیاورد اولیا را بر زمین ** تا کندشان رحمة للعالمین

خلق را خواند سوی درگاه خاص ** حق را خواند که وافر کن خلاص 1805

جهد بنماید ازین سو بهر پند ** چون نشد گوید خدایا در مبند

رحمت جزوی بود مر عام را ** رحمت کلی بود همام را

رحمت جزوش قرین گشته بکل ** رحمت دریا بود هادی سبل

رحمت جزوی بکل پیوسته شو ** رحمت کل را تو هادی بین و رو

تا که جزوست او نداند راه بحر ** هر غدیری را کند ز اشباه بحر 1810

چون نداند راه یم کی ره برد ** سوی دریا خلق را چون آورد

متصل گردد به بحر آنگاه او ** ره برد تا بحر همچون سیل و جو

ور کند دعوت به تقلیدی بود ** نه از عیان و وحی تاییدی بود

گفت پس چون رحم داری بر همه ** همچو چوپانی به گرد این رمه

چون نداری نوحه بر فرزند خویش ** چونک فصاد اجلشان زد بنیش 1815

چون گواه رحم اشک دیده‌هاست ** دیده‌ی تو بی نم و گریه چراست

رو به زن کرد و بگفتش ای عجوز ** خود نباشد فصل دی همچون تموز

جمله گر مردند ایشان گر حی‌اند ** غایب و پنهان ز چشم دل کی‌اند