خلق را خواند سوی درگاه خاص ** حق را خواند که وافر کن خلاص

خلق را خواند سوی درگاه خاص ** حق را خواند که وافر کن خلاص 1805

جهد بنماید ازین سو بهر پند ** چون نشد گوید خدایا در مبند

رحمت جزوی بود مر عام را ** رحمت کلی بود همام را

رحمت جزوش قرین گشته بکل ** رحمت دریا بود هادی سبل

رحمت جزوی بکل پیوسته شو ** رحمت کل را تو هادی بین و رو

تا که جزوست او نداند راه بحر ** هر غدیری را کند ز اشباه بحر 1810

چون نداند راه یم کی ره برد ** سوی دریا خلق را چون آورد

متصل گردد به بحر آنگاه او ** ره برد تا بحر همچون سیل و جو

ور کند دعوت به تقلیدی بود ** نه از عیان و وحی تاییدی بود

گفت پس چون رحم داری بر همه ** همچو چوپانی به گرد این رمه

چون نداری نوحه بر فرزند خویش ** چونک فصاد اجلشان زد بنیش 1815

چون گواه رحم اشک دیده‌هاست ** دیده‌ی تو بی نم و گریه چراست

رو به زن کرد و بگفتش ای عجوز ** خود نباشد فصل دی همچون تموز

جمله گر مردند ایشان گر حی‌اند ** غایب و پنهان ز چشم دل کی‌اند

من چو بینمشان معین پیش خویش ** از چه رو رو را کنم همچون تو ریش

گرچه بیرون‌اند از دور زمان ** با من‌اند و گرد من بازی‌کنان 1820

گریه از هجران بود یا از فراق ** با عزیزانم وصالست و عناق

خلق اندر خواب می‌بینندشان ** من به بیداری همی‌بینم عیان

زین جهان خود را دمی پنهان کنم ** برگ حس را از درخت افشان کنم

حس اسیر عقل باشد ای فلان ** عقل اسیر روح باشد هم بدان

دست بسته‌ی عقل را جان باز کرد ** کارهای بسته را هم ساز کرد 1825

حسها و اندیشه بر آب صفا ** همچو خس بگرفته روی آب را

دست عقل آن خس به یکسو می‌برد ** آب پیدا می‌شود پیش خرد

خس بس انبه بود بر جو چون حباب ** خس چو یکسو رفت پیدا گشت آب

چونک دست عقل نگشاید خدا ** خس فزاید از هوا بر آب ما