چونک بی آتش مرا گرمی رسد ** راضیم گر آتشش ما را کشد

بی چراغی چون دهد او روشنی ** گر چراغت شد چه افغان می‌کنی

صفت بعضی اولیا کی راضی‌اند باحکام و لابه نکنند کی این حکم را بگردان

بشنو اکنون قصه‌ی آن ره‌روان ** که ندارند اعتراضی در جهان

ز اولیا اهل دعا خود دیگرند ** که همی‌دوزند و گاهی می‌درند

قوم دیگر می‌شناسم ز اولیا ** که دهانشان بسته باشد از دعا 1880

از رضا که هست رام آن کرام ** جستن دفع قضاشان شد حرام

در قضا ذوقی همی‌بینند خاص ** کفرشان آید طلب کردن خلاص

حسن ظنی بر دل ایشان گشود ** که نپوشند از عمی جامه‌ی کبود

سال کردن بهلول آن درویش را

گفت بهلول آن یکی درویش را ** چونی ای درویش واقف کن مرا

گفت چون باشد کسی که جاودان ** بر مراد او رود کار جهان 1885

سیل و جوها بر مراد او روند ** اختران زان سان که خواهد آن شوند

زندگی و مرگ سرهنگان او ** بر مراد او روانه کو بکو

هر کجا خواهد فرستد تعزیت ** هر کجا خواهد ببخشد تهنیت

سالکان راه هم بر گام او ** ماندگان از راه هم در دام او

هیچ دندانی نخندد در جهان ** بی رضا و امر آن فرمان‌روان 1890

گفت ای شه راست گفتی همچنین ** در فر و سیمای تو پیداست این

این و صد چندینی ای صادق ولیک ** شرح کن این را بیان کن نیک نیک

آنچنانک فاضل و مرد فضول ** چون به گوش او رسد آرد قبول

آنچنانش شرح کن اندر کلام ** که از آن هم بهره یابد عقل عام

ناطق کامل چو خوان‌پاشی بود ** خوانش بر هر گونه‌ی آشی بود 1895

که نماند هیچ مهمان بی نوا ** هر کسی یابد غذای خود جدا

همچو قرآن که بمعنی هفت توست ** خاص را و عام را مطعم دروست

گفت این باری یقین شد پیش عام ** که جهان در امر یزدانست رام

هیچ برگی در نیفتد از درخت ** بی قضا و حکم آن سلطان بخت

از دهان لقمه نشد سوی گلو ** تا نگوید لقمه را حق که ادخلوا 1900