چون به بستانی رسی زیبا و خوش ** بعد از آن دامان خلقان گیر و کش

ای مقیم حبس چار و پنج و شش ** نغز جایی دیگران را هم بکش

ای چو خربنده حریف کون خر ** بوسه گاهی یافتی ما را ببر

چون ندادت بندگی دوست دست ** میل شاهی از کجاات خاستست

در هوای آنک گویندت زهی ** بسته‌ای در گردن جانت زهی 2240

روبها این دم حیلت را بهل ** وقف کن دل بر خداوندان دل

در پناه شیر کم ناید کباب ** روبها تو سوی جیفه کم شتاب

تو دلا منظور حق آنگه شوی ** که چو جزوی سوی کل خود روی

حق همی‌گوید نظرمان در دلست ** نیست بر صورت که آن آب و گلست

تو همی‌گویی مرا دل نیز هست ** دل فراز عرش باشد نه به پست 2245

در گل تیره یقین هم آب هست ** لیک زان آبت نشاید آب‌دست

زانک گر آبست مغلوب گلست ** پس دل خود را مگو کین هم دلست

آن دلی کز آسمانها برترست ** آن دل ابدال یا پیغامبرست

پاک گشته آن ز گل صافی شده ** در فزونی آمده وافی شده

ترک گل کرده سوی بحر آمده ** رسته از زندان گل بحری شده 2250

آب ما محبوس گل ماندست هین ** بحر رحمت جذب کن ما را ز طین

بحر گوید من ترا در خود کشم ** لیک می‌لافی که من آب خوشم

لاف تو محروم می‌دارد ترا ** ترک آن پنداشت کن در من درآ

آب گل خواهد که در دریا رود ** گل گرفته پای آب و می‌کشد

گر رهاند پای خود از دست گل ** گل بماند خشک و او شد مستقل 2255

آن کشیدن چیست از گل آب را ** جذب تو نقل و شراب ناب را

همچنین هر شهوتی اندر جهان ** خواه مال و خواه جاه و خواه نان

هر یکی زینها ترا مستی کند ** چون نیابی آن خمارت می‌زند

این خمار غم دلیل آن شدست ** که بدان مفقود مستی‌ات بدست

جز به اندازه‌ی ضرورت زین مگیر ** تا نگردد غالب و بر تو امیر 2260