لطف شیر و انگبین عکس دلست ** هر خوشی را آن خوش از دل حاصلست

لطف شیر و انگبین عکس دلست ** هر خوشی را آن خوش از دل حاصلست 2265

پس بود دل جوهر و عالم عرض ** سایه‌ی دل چون بود دل را غرض

آن دلی کو عاشق مالست و جاه ** یا زبون این گل و آب سیاه

یا خیالاتی که در ظلمات او ** می‌پرستدشان برای گفت و گو

دل نباشد غیر آن دریای نور ** دل نظرگاه خدا وانگاه کور

نه دل اندر صد هزاران خاص و عام ** در یکی باشد کدامست آن کدام 2270

ریزه‌ی دل را بهل دل را بجو ** تا شود آن ریزه چون کوهی ازو

دل محیطست اندرین خطه‌ی وجود ** زر همی‌افشاند از احسان و جود

از سلام حق سلامیها نثار ** می‌کند بر اهل عالم اختیار

هر که را دامن درستست و معد ** آن نثار دل بر آنکس می‌رسد

دامن تو آن نیازست و حضور ** هین منه در دامن آن سنگ فجور 2275

تا ندرد دامنت زان سنگها ** تا بدانی نقد را از رنگها

سنگ پر کردی تو دامن از جهان ** هم ز سنگ سیم و زر چون کودکان

از خیال سیم و زر چون زر نبود ** دامن صدقت درید و غم فزود

کی نماید کودکان را سنگ سنگ ** تا نگیرد عقل دامنشان به چنگ

پیر عقل آمد نه آن موی سپید ** مو نمی‌گنجد درین بخت و امید 2280

انکار کردن آن جماعت بر دعا و شفاعت دقوقی و پریدن ایشان و ناپیدا شدن در پرده‌ی غیب و حیران شدن دقوقی کی در هوا رفتند یا در زمین

چون رهید آن کشتی و آمد بکام ** شد نماز آن جماعت هم تمام

فجفجی افتادشان با همدگر ** کین فضولی کیست از ما ای پدر

هر یکی با آن دگر گفتند سر ** از پس پشت دقوقی مستتر

گفت هر یک من نکردستم کنون ** این دعا نه از برون نه از درون

گفت مانا این امام ما ز درد ** بوالفضولانه مناجاتی بکرد 2285

گفت آن دیگر که ای یار یقین ** مر مرا هم می‌نماید این چنین

او فضولی بوده است از انقباض ** کرد بر مختار مطلق اعتراض

چون نگه کردم سپس تا بنگرم ** که چه می‌گویند آن اهل کرم

یک ازیشان را ندیدم در مقام ** رفته بودند از مقام خود تمام