گفت مانا این امام ما ز درد ** بوالفضولانه مناجاتی بکرد

گفت مانا این امام ما ز درد ** بوالفضولانه مناجاتی بکرد 2285

Birisi, “Her halde bu işe karışan biz değiliz. Galiba imamımız derde düştü, üzerine lazım olmayan bir işe karıştı, münacatta bulundu” diyor;

گفت آن دیگر که ای یار یقین ** مر مرا هم می‌نماید این چنین

Öbürü” Canım dostum, bana da öyle geliyor.

او فضولی بوده است از انقباض ** کرد بر مختار مطلق اعتراض

O bir boşboğazmış, canı sıkılınca Allah’ın dileğine itiraz etti galiba” diyordu.

چون نگه کردم سپس تا بنگرم ** که چه می‌گویند آن اهل کرم

Dekukî, şöyle anlatır: Sonra bakayım, o kerem sahipleri ne diyorlar? dedim.

یک ازیشان را ندیدم در مقام ** رفته بودند از مقام خود تمام

Bir de baktım ki hiçbiri yerinde yok, hepsi de gitmiş.

نه به چپ نه راست نه بالا نه زیر ** چشم تیز من نشد بر قوم چیر 2290

Ne solda adam var, ne sağda, ne yukarda kimse kalmış, ne aşağıda. Keskin gözüm, onların hiçbirini göremedi!

درها بودند گویی آب گشت ** نه نشان پا و نه گردی بدشت

Sanki inciymişler de erimişler, su olmuşlar. Ne ayak izleri kalmış, ne sahrada tozları var!

در قباب حق شدند آن دم همه ** در کدامین روضه رفتند آن رمه

Hepsi de Allah kubbelerine gizlenmişler. O cemaat, acaba hangi bahçeye gitti ki?

درتحیر ماندم کین قوم را ** چون بپوشانید حق بر چشم ما

Allah, bunları nasıl oldu da benim gözümden gizledi? Şaşırdım kaldım.

آنچنان پنهان شدند از چشم او ** مثل غوطه‌ی ماهیان در آب جو

Onlar, balıklar nasıl dereye dalar, kaybolursa Dekukî’nin gözünden öyle kayboldular. Öyle gizlendiler.

سالها درحسرت ایشان بماند ** عمرها در شوق ایشان اشک راند 2295

Yıllarca onların hasretiyle yandı, ömürlerce iştiyaklarından gözyaşı döktü.

تو بگویی مرد حق اندر نظر ** کی در آرد با خدا ذکر بشر

Ama sen dersin ki Allah eri Allah’a erişmişken nasıl olur da insanı anar?

خر ازین می‌خسپد اینجا ای فلان ** که بشر دیدی تو ایشان را نه جان

A adam, bu suale karşı ancak eşek kakılır kalır. Sen, onların can olduklarını görmedin, onları insan suretinde gördün.

کار ازین ویران شدست ای مرد خام ** که بشر دیدی مر ایشان را چو عام

Ey hamhalat, işte iş bu yüzden harap oldu ya… Onları, alelâde adamlara uydun da insan gördün!

تو همان دیدی که ابلیس لعین ** گفت من از آتشم آدم ز طین

İblis de “Ben ateşten yaratıldım, Âdem topraktan” dedi. İşte sen de onları, İblis’in Âdem’i gördüğü gibi gördün.

چشم ابلیسانه را یک دم ببند ** چند بینی صورت آخر چند چند 2300

O iblis gözünü bir an olsun yum; ne vakte kadar suret görüp duracaksın, ne vakte kadar, ne vakte kadar?

ای دقوقی با دو چشم همچو جو ** هین مبر اومید ایشان را بجو

Ey Dekukî, ırmak gibi yaşlar döken gözlerinle onları ara, gafil olma, ümidini kesme!

هین بجو که رکن دولت جستن است ** هر گشادی در دل اندر بستن است

Gafil olma, ara… Ara ki devlet, aramaktadır. Gönle gelen her ferah, bir sıkıntıya bağlıdır.

از همه کار جهان پرداخته ** کو و کو می‌گو بجان چون فاخته

Âlemin bütün işlerini bırak da canla başla üveyk kuşu gibi “kû, kû – nerede, nerede” de!

نیک بنگر اندرین ای محتجب ** که دعا را بست حق در استجب

Ey perde altında kalan iyi dikkat et, Allah “Dua edin, beni çağırın… Size icabet edeyim” dedi, icabetin şartı bile duadır.

هر که را دل پاک شد از اعتلال ** آن دعااش می‌رود تا ذوالجلال 2305

Kimin gönlü illetlerden arınmışsa onun duası ululuk sahibi Allah’a kadar varır, makbul olur.

باز شرح کردن حکایت آن طالب روزی حلال بی کسب و رنج در عهد داود علیه السلام و مستجاب شدن دعای او

Davud aleyhisselâm zamanında çalışmadan, eziyet çekmeden helâl rızık elde etmek isteyen kişi ve duasının kabul olması

یادم آمد آن حکایت کان فقیر ** روز و شب می‌کرد افغان و نفیر

Hatırıma yine o hikâye geldi. O yoksul adam, gece gündüz feryat etmekte,

وز خدا می‌خواست روزی حلال ** بی شکار و رنج و کسب و انتقال

Allah’tan eziyetsiz, zahmetsiz, çalışmadan kazanmadan helâl rızık istemekteydi.

پیش ازین گفتیم بعضی حال او ** لیک تعویق آمد و شد پنج‌تو

Bundan önce onun bazı hallerini söylemiştik. Fakat araya başka şeyler girdi, bu hikâye de öylece kaldı gitti.

هم بگوییمش کجا خواهد گریخت ** چون ز ابر فضل حق حکمت بریخت

Şimdi onun hali neye vardı; Allah’ın lütuf ve ihsan bulutundan hikmet yağmuru yağınca o yoksul ne oldu?