دعوت ایشان صفیر مرغ دان ** که کند صیاد در مکمن نهان

مرغ مرده پیش بنهاده که این ** می‌کند این بانگ و آواز و حنین

مرغ پندارد که جنس اوست او ** جمع آید بر دردشان پوست او

جز مگر مرغی که حزمش داد حق ** تا نگردد گیج آن دانه و ملق

هست بی حزمی پشیمانی یقین ** بشنو این افسانه را در شرح این 235

فریفتن روستایی شهری را و بدعوت خواندن بلابه و الحاح بسیار

ای برادر بود اندر ما مضی ** شهریی با روستایی آشنا

روستایی چون سوی شهر آمدی ** خرگه اندر کوی آن شهری زدی

دو مه و سه ماه مهمانش بدی ** بر دکان او و بر خوانش بدی

هر حوایج را که بودش آن زمان ** راست کردی مرد شهری رایگان

رو به شهری کرد و گفت ای خواجه تو ** هیچ می‌نایی سوی ده فرجه‌جو 240

الله الله جمله فرزندان بیار ** کین زمان گلشنست و نوبهار

یا بتابستان بیا وقت ثمر ** تا ببندم خدمتت را من کمر

خیل و فرزندان و قومت را بیار ** در ده ما باش سه ماه و چهار

که بهاران خطه‌ی ده خوش بود ** کشت‌زار و لاله‌ی دلکش بود

وعده دادی شهری او را دفع حال ** تا بر آمد بعد وعده هشت سال 245

او بهر سالی همی‌گفتی که کی ** عزم خواهی کرد کامد ماه دی

او بهانه ساختی کامسال‌مان ** از فلان خطه بیامد میهمان

سال دیگر گر توانم وا رهید ** از مهمات آن طرف خواهم دوید

گفت هستند آن عیالم منتظر ** بهر فرزندان تو ای اهل بر

باز هر سالی چو لکلک آمدی ** تا مقیم قبه‌ی شهری شدی 250

خواجه هر سالی ز زر و مال خویش ** خرج او کردی گشادی بال خویش

آخرین کرت سه ماه آن پهلوان ** خوان نهادش بامدادان و شبان

از خجالت باز گفت او خواجه را ** چند وعده چند بفریبی مرا

گفت خواجه جسم و جانم وصل‌جوست ** لیک هر تحویل اندر حکم هوست

آدمی چون کشتی است و بادبان ** تا کی آرد باد را آن بادران 255