ورنه کارت سخت گردد گفتمت ** تا نگردد ظاهر از وی استمت

Yoksa bak, sana söylüyorum, işin fena olur, yaptığın zulüm ve cefa meydana çıkar.”

خاک بر سر کرد و جامه بر درید ** که بهر دم می‌کنی ظلمی مزید

Adam, bu söz üzerine başına topraklar serpip elbisesini yırtarak “Her an zulmünü artırıp durmaktasın” dedi.

یک‌دمی دیگر برین تشنیع راند ** باز داودش به پیش خویش خواند

Yine bir müddet Davud’u kınamaya koyuldu, Davud, tekrar onu huzuruna çağırıp,

گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور ** ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

Dedi ki: “Ey bahtı körleşmiş herif, mademki talihin yok, gayri yavaş, yavaş karanlıklar basmaya başladı.

ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه ** ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه 2430

Senin gibi bir eşeğe çerçöple saman bile yazık… Öyle olduğu halde sen yine başköşeyi gözetip duruyorsun ha!

رو که فرزندان تو با جفت تو ** بندگان او شدند افزون مگو

Yürü çocukların da onun kulu, kölesidir, karın da! Artık fazla söylenme!”

سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست ** می‌دوید از جهل خود بالا و پست

Davacı iki eline taş almış, göğsünü dövmekte, bilgisizliğinden, bir aşağı, bir yukarı gidip gelmekteydi.

خلق هم اندر ملامت آمدند ** کز ضمیر کار او غافل بدند

Halk da Davud’u kınamaya başladı. Davacının gönlünde ne var, bilmiyorlardı ki,

ظالم از مظلوم کی داند کسی ** کو بود سخره‌ی هوا همچون خسی

Bir insan, saman çöpü gibi havaya kapılmış, maskara olmuşsa zalimi mazlumdan nasıl fark edebilir?

ظالم از مظلوم آنکس پی برد ** کو سر نفس ظلوم خود برد 2435

Zalimi mazlumdan ayırt eden, zulümkâr nefsinin boynunu vurmuş kişidir.

ورنه آن ظالم که نفس است از درون ** خصم هر مظلوم باشد از جنون

Yoksa içten içe nefse zebun olan kişi, deliliğinden mazlumlara düşman kesilir.

سگ هماره حمله بر مسکین کند ** تا تواند زخم بر مسکین زند

Köpek, daima yoksula, âcize saldırır, fırsat bulursa ısırır da.

شرم شیران راست نه سگ را بدان ** که نگیرد صید از همسایگان

Komşularından av kapmak aslanlara göre ayıptır, köpeklere değil,

عامه‌ی مظلوم‌کش ظالم‌پرست ** از کمین سگشان سوی داود جست

Zalime tapan, mazlumu öldüren kişilerin hepsi de pusudan çıkarak köpekçesine saldırdılar.

روی در داود کردند آن فریق ** کای نبی مجتبی بر ما شفیق 2440

Davud’a yüz tutup “Ey seçilmiş Peygamber, ey bize şefkatli zat,

این نشاید از تو کین ظلمیست فاش ** قهر کردی بی‌گناهی را بلاش

Bu sana yakışmaz, çünkü apaçık bir zulüm bu. Bir suçsuzu, hiçbir kabahati yokken kahrettin” dediler.

عزم کردن داود علیه السلام به خواندن خلق بدان صحرا کی راز آشکارا کند و حجتها را همه قطع کند

Davud Aleyhisselâm’ın, bu gizli şeyi meydana çıkarıp apaşikâr göstermek ve getirilen delilleri çürütmek üzere halkı ovaya çağırması

گفت ای یاران زمان آن رسید ** کان سر مکتوم او گردد پدید

Davut dedi ki: “Dostlar, gayri o gizli şeyin meydana çıkması zamanı geldi.

جمله برخیزید تا بیرون رویم ** تا بر آن سر نهان واقف شویم

Hepiniz kalkın da şehirden dışarıya çıkalım, o gizli sırrı öğrenelim.

در فلان صحرا درختی هست زفت ** شاخهااش انبه و بسیار و چفت

Filân ovada büyük bir ağaç vardır, dalları gürdür, çoktur, birbirleriyle birleşmişlerdir.

سخت راسخ خیمه‌گاه و میخ او ** بوی خون می‌آیدم از بیخ او 2445

Kol budak salıvermiş, geniş bir yeri kaplamıştır, kökü de yere yayılmıştır. İşte o ağacın kökünden bana kan kokusu geliyor.

خون شدست اندر بن آن خوش درخت ** خواجه راکشتست این منحوس‌بخت

O güzel ağacın kökünde kan var. Bu kötü talihli herif, onun altında efendisini öldürmüştür.

تا کنون حلم خدا پوشید آن ** آخر از ناشکری آن قلتبان

Allah’ın hilmi, bunu şimdiye kadar örttü. Fakat bu kaltaban, buna hiç şükretmedi.

که عیال خواجه را روزی ندید ** نه بنوروز و نه موسمهای عید

Efendisinin çoluğuna, çocuğuna ne nevruzlarda bir şey verdi, ne bayramlarda,

بی‌نوایان را به یک لقمه نجست ** یاد ناورد او ز حقهای نخست

O yoksulların, o muhtaç biçarelerin hallerini, hatırlarını bir lokmayla olsun arayıp sormadı, eski hakları aklına bile getirmedi.

تا کنون از بهر یک گاو این لعین ** می‌زند فرزند او را در زمین 2450

Bu melun herif şimdi de bir öküz için onun oğlunu yere vuruyor.