ولوله در خلق افتاد آن زمان ** هر یکی زنار ببرید از میان

بعد از آن گفتش بیا ای دادخواه ** داد خود بستان بدان روی سیاه 2485

قصاص فرمودن داود علیه السلام خونی را بعد از الزام حجت برو

هم بدان تیغش بفرمود او قصاص ** کی کند مکرش ز علم حق خلاص

حلم حق گرچه مواساها کند ** لیک چون از حد بشد پیدا کند

خون نخسپد درفتد در هر دلی ** میل جست و جوی و کشف مشکلی

اقتضای داوری رب دین ** سر بر آرد از ضمیر آن و این

کان فلان چون شد چه شد حالش چه گشت ** همچنانک جوشد از گلزار کشت 2490

جوشش خون باشد آن وا جستها ** خارش دلها و بحث و ماجرا

چونک پیداگشت سر کار او ** معجزه داود شد فاش و دوتو

خلق جمله سر برهنه آمدند ** سر به سجده بر زمینها می‌زدند

ما همه کوران اصلی بوده‌ایم ** از تو ما صد گون عجایب دیده‌ایم

سنگ با تو در سخن آمد شهیر ** کز برای غزو طالوتم بگیر 2495

تو به سه سنگ و فلاخن آمدی ** صد هزاران مرد را بر هم زدی

سنگهایت صدهزاران پاره شد ** هر یکی هر خصم را خون‌خواره شد

آهن اندر دست تو چون موم شد ** چون زره‌سازی ترا معلوم شد

کوهها با تو رسایل شد شکور ** با تو می‌خوانند چون مقری زبور

صد هزاران چشم دل بگشاده شد ** از دم تو غیب را آماده شد 2500

و آن قوی‌تر زان همه کین دایمست ** زندگی بخشی که سرمد قایمست

جان جمله‌ی معجزات اینست خود ** کو ببخشد مرده را جان ابد

کشته شد ظالم جهانی زنده شد ** هر یکی از نو خدا را بنده شد

بیان آنک نفس آدمی بجای آن خونیست کی مدعی گاو گشته بود و آن گاو کشنده عقلست و داود حقست یا شیخ کی نایب حق است کی بقوت و یاری او تواند ظالم را کشتن و توانگر شدن به روزی بی‌کسب و بی‌حساب

نفس خود را کش جهانی را زنده کن ** خواجه را کشتست او را بنده کن

مدعی گاو نفس تست هین ** خویشتن را خواجه کردست و مهین 2505

آن کشنده‌ی گاو عقل تست رو ** بر کشنده گاو تن منکر مشو

عقل اسیرست و همی خواهد ز حق ** روزیی بی رنج و نعمت بر طبق

روزی بی رنج او موقوف چیست ** آنک بکشد گاو را کاصل بدیست