ابتلا رنجیست کان رحم آورد ** احمقی رنجیست کان زخم آورد

آنچ داغ اوست مهر او کرده است ** چاره‌ای بر وی نیارد برد دست

ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت ** صحبت احمق بسی خونها که ریخت 2595

اندک اندک آب را دزدد هوا ** دین چنین دزدد هم احمق از شما

گرمیت را دزدد و سردی دهد ** همچو آن کو زیر کون سنگی نهد

آن گریز عیسی نه از بیم بود ** آمنست او آن پی تعلیم بود

زمهریر ار پر کند آفاق را ** چه غم آن خورشید با اشراق را

قصه‌ی اهل سبا و حماقت ایشان و اثر ناکردن نصیحت انبیا در احمقان

یادم آمد قصه‌ی اهل سبا ** کز دم احمق صباشان شد وبا 2600

آن سبا ماند به شهر بس کلان ** در فسانه بشنوی از کودکان

کودکان افسانه‌ها می‌آورند ** درج در افسانه‌شان بس سر و پند

هزلها گویند در افسانه‌ها ** گنج می‌جو در همه ویرانه‌ها

بود شهری بس عظیم و مه ولی ** قدر او قدر سکره بیش نی

بس عظیم و بس فراخ و بس دراز ** سخت زفت زفت اندازه‌ی پیاز 2605

مردم ده شهر مجموع اندرو ** لیک جمله سه تن ناشسته‌رو

اندرو خلق و خلایق بی‌شمار ** لیک آن جمله سه خام پخته‌خوار

جان ناکرده به جانان تاختن ** گر هزارانست باشد نیم تن

آن یکی بس دور بین و دیده‌کور ** از سلیمان کور و دیده پای مور

و آن دگر بس تیزگوش و سخت کر ** گنج و در وی نیست یک جو سنگ زر 2610

وآن دگر عور و برهنه لاشه‌باز ** لیک دامنهای جامه‌ی او دراز

گفت کور اینک سپاهی می‌رسند ** من همی‌بینم که چه قومند و چند

گفت کر آری شنودم بانگشان ** که چه می‌گویند پیدا و نهان

آن برهنه گفت ترسان زین منم ** که ببرند از درازی دامنم

کور گفت اینک به نزدیک آمدند ** خیز بگریزیم پیش از زخم و بند 2615

کر همی‌گوید که آری مشغله ** می‌شود نزدیکتر یاران هله

آن برهنه گفت آوه دامنم ** از طمع برند و من ناآمنم